Кава з апельсінамі, мандарыны з кетчупам. Беларуска шакуе знаёмых гастранамічнымі вычварэнствамі
«Мяне завуць Алена, і я — харчовая вычварэнка. Не, не тая, пра якую расказваюць у сумнеўных тэлешоу ці гарадскіх легендах. Я не ем зямлю і не аблізваю батарэі. Проста… я люблю дзіўную ежу. Вельмі дзіўную», — кажа дзяўчына, якая жыве ў адным з невялікіх беларускіх гарадоў. Яе гісторыю расказвае EX-PRESS.BY.
Фота: vecteezy.com
«Пабольш цукру побач са слоікам квашанай капусты»
— Я зразумела гэта яшчэ ў дзяцінстве, калі бабуля сварылася на мяне за тое, што я мачаю марынаваныя агуркі ў цукар. Мне тады было гадоў шэсць.
Я ўзяла хрумсткі ядраны агурок, макнула яго ў цукарніцу — і вось яно, адкрыццё. Выбух смаку, быццам на языку адначасова свята і бойка. Бабуля схапілася за сэрца. Але я ведала — я знайшла сваё, — расказвае Лена.
— З таго часу маё жыццё — гэта вечны кулінарны эксперымент. Кожны дзень я адкрываю халадзільнік, як мастак адкрывае палітру: што б яшчэ намяшаць сёння?
Мой любімы сняданак — кава з апельсінам. Не, не проста кавалачак апельсіна збоку. Я выціскаю сок проста ў эспрэса. Горкасць кавы, кіслата цытруса, лёгкая саладосць — паспрабуйце, і, можа быць, вы таксама станеце «вычварэнцам».
А яшчэ тост з арахісавай пастай і салёным селядцом. Здзіўлены? А гэта, дарэчы, ідэальна збалансаваны смак: тлустае, салёнае, арэхаватае, трошкі саладкаватае — быццам шведскі стол у адным укусе.
Адзін мой былы хлопец, даведаўшыся, што я ем мандарыны з кетчупам, маўчаў хвілін дзесяць, а потым спытаў, ці не трэба мне да ўрача. Ён не вытрымаў маіх гастранамічных оргій. Занадта «дзіка», як ён казаў. А мне было занадта сумна з яго грэчкай і курынай грудкай.
Фота: vecteezy.com
Сябры, вядома, смяюцца. А я клічу іх на свае «вячэры страху» — дэгустацыі маіх эксперыментаў. Не ўсе вытрымліваюць.
Адзін раз нехта ледзь не заплакаў ад цыбулі з нутэлай. Але некаторыя ўцягваюцца. Нядаўна сяброўка прызналася, што падсела на маю фірменную «селядзец з мёдам». Гэта ўжо не проста ежа — гэта досвед. Маленькае адхіленне ад нормы, якое робіць жыццё смачнейшым.
Мне не трэба прызнання грамадства. Мне патрэбны толькі халадзільнік, трохі натхнення… і, пажадана, пабольш цукру побач з слоікам квашанай капусты.
Я — Алена. І я ганаруся тым, што я харчовая вычварэнка.
«Салодкі селядзец з яблыкам»
Алена падзялілася адным з любімых рэцэптаў са свайго «дзівацкага меню».
Інгрэдыенты:
* Філе салёнага селядца — 100 г
* Вадкі мёд — 1 сталовая лыжка.
* Яблык зялёны (кіслы) — 1 шт.
* Цыбуля чырвоная — ½ шт.
* Воцат яблычны — 1 чайная лыжка.
* Трошкі молатага чорнага перцу.
* Некалькі лісточкаў мяты (па жаданні, для шыку)
Прыгатаванне:
* Нарэжце філе селядца на невялікія кавалачкі.
* Яблык ачысціце і нарэжце тонкімі лустачкамі або натрыце на буйной тарцы.
* Цыбулю нарэжце паўколамі і замарынуйце хвілін на 10 у воцаце.
* Змяшайце селядзец, яблык і цыбулю. Дадайце лыжку мёду, асцярожна перамяшайце. Пасыпце перцам.
* Дайце настаяцца пяць хвілін, каб усё «ажанілася».
* Упрыгожце мятай — яна дадасць свежасці.
— Гэта не проста закуска. Гэта акт непадпарадкавання нормам. Людзі думаюць, што мёд і рыба — антыраман, але яны проста не спрабавалі гэта разам, — кажа Алена.
«Бунт праз быт» — каментар псіхолага
— У гісторыі Алены яскрава прасочваецца не проста любоў да незвычайных смакаў, а жаданне выйсці за межы — культурныя, гастранамічныя, а можа, і сацыяльныя, — каментуе гісторыю псіхолаг Марына Пташук. — Гэта тыповы прыклад так званага «бунту праз быт».
Калі немагчыма змяніць вялікія сістэмы, чалавек пачынае шукаць свабоду ў асабістых, паўсядзённых рашэннях: у вопратцы, у рытуалах, у ежы. І так, мачаючы агурок у цукар, Лена атрымлівае не толькі смакавы экспірыенс, але і пачуццё кантролю над уласным жыццём.
Часам такія звычкі могуць быць маркерам унутранага напружання, жадання вылучыцца, быць пачутай.
Але ў выпадку Алены — гэта, хутчэй, форма самавыражэння і творчы падыход да рэчаіснасці. Яна не разбурае — яна стварае: новыя смакі, новыя адчуванні, новы досвед. Так, яе рэцэпты гучаць правакацыйна. Але гэта і ёсць сутнасць эксперыменту: выйсці за межы дазволенага і знайсці там нешта сваё.
Важна разумець: пакуль такія гастранамічныя эксперыменты не наносяць шкоды здароўю, яны цалкам бяспечныя з псіхалагічнага пункту гледжання.
Больш за тое, яны могуць быць рэсурсам — спосабам вярнуцца да сябе, адчуць радасць, даследаваць свет праз смак. І нават трохі пасмяяцца — з сябе, з чужога здзіўлення, з межаў, якія мы самі сабе ставім.