Малдова паказала, як Пуціну і Лукашэнку можна даваць па зубах і ў гібрыднай вайне
Пуцінскія і лукашэнкаўскія гібрыдныя тэхналогіі разлічаныя на тое, што супернікі Расіі будуць гуляць па правілах, у той час як Расія і Лукашэнка самі — без правілаў, піша ў сябе ў фэйсбуку гісторык Аляксандр Пашкевіч.
Мая Санду і Уладзімір Зяленскі, чэрвень 2025. Фота: Ukrainian Presidential Press Office via AP
Я рады перамозе ў Малдове праеўрапейскіх сілаў. Гляджу на гэтыя падзеі з не меншай зацікаўленасцю і трывогай, як на баявыя дзеянні ва Украіне. Бо тут — і не толькі тут — таксама праходзіць самы сапраўдны фронт, адно што толькі вайны пакуль не класічнай, але гібрыднай. І гэты фронт для Пуціна не менш важны, чым той, які пралягае ва ўкраінскіх стэпах.
Расія — сусветны лідар па развіцці тэхналогій гібрыднай вайны, думаю, гэта можна казаць без ніякага перабольшання. Здаецца, уся энергія і ўсе інтэлектуальныя сілы гэтага зусім не бясталентнага народа ў апошнія пару дзясяткаў гадоў скіраваліся менавіта ў гэтую сферу, і ні на што іншае іх не засталося. І яшчэ грошы, незлічоныя мільярды грошай. Гэта трагедыя і самой Расіі, і ўсяго цывілізаванага свету. Але такія каласальныя рэсурсы кінутыя туды не дарма — вяршыняў у гэтай сферы дасягнуць удалося сапраўды небывалых.
І ўпартае жаданне Пуціна працягваць вайну ва Украіне ды непахісная вера ў сваю канчатковую перамогу ў тым ліку і тым тлумачацца і на тым грунтуюцца, што ён упэўнены — ягоныя гібрыдныя тэхналогіі неўзабаве дазволяць яму падарваць супраціў заходняга свету з сярэдзіны, што ў пэўны момант цяперашнія якія-ніякія, але ўсё ж збольшага антыпуцінскія ўрады ў Еўропе будуць адзін за адным паводле прынцыпу даміно сыпацца і замяняцца на «пуцінферштэераў». І гэта будзе кардынальна мяняць сітуацыю, адкрываючы Пуціну дарогу ўсё далей і далей на захад.
Гэтыя разлікі сапраўды апраўданыя і рэзонныя, калі разлічваць, што еўрапейскія дэмакратыі будуць гуляць па тых правілах, на якія пуцінскія гібрыдныя тэхналогіі і разлічаныя. Тэхналогіі гэтыя акурат і грунтуюцца на тым, што супернікі Расіі будуць гуляць па правілах, у той час як яна сама — без правіл. Пуцінцы ведаюць, што ў такім выпадку перамога непазбежна будзе за імі, бо немагчыма прыстойнаму чалавеку перамагчы, гуляючы ў карты строга па правілах з шулерам. З шулерам трэба не гуляць як з нармальным, а даваць яму рэзкі адпор, і толькі на той мове, якую ён разумее.
Вось у Малдове якраз адпор і далі, і зусім някепска атрымалася. Хоць, канешне, перамога дасягнутая не па правілах ідэальнай дэмакратыі. Ідэальная дэмакратыя з сеткамі Шора палемізавала б на выбарчых участках, а не давала б ім прэвентыўна па зубах. Пасля, праўда, галасіла б на папялішчы дэмакратыі, паколькі праціўнік яўна не быў бы такім самым велікадушным…
Падсумую — Пуціна, на жаль, мала перамагчы на рэальным полі бою, яшчэ больш важная перамога над ім у гібрыднай вайне, якая раскінула свае шчупальцы нашмат больш шырока, практычна на ўвесь свет. А гэта вымагае і пераасэнсавання ды перагляду многіх ранейшых падыходаў, вобразна кажучы, закоўвання дэмакратыі ў браню. Мы бачым ужо на практыцы, што так ці іначай гэта адбываецца, працэс ідзе. І чым бліжэй да рэальнай лініі фронту — тым інтэнсіўней. І гэты працэс будзе непазбежна працягвацца, адзіная альтэрнатыва гэтаму — параза і смерць.
Малдова, а крыху раней роднасная ёй Румынія сталі воляй лёсу выпрабавальнымі палігонамі, на якіх тэхналогіі давання адпору ў гібрыднай вайне адпрацоўваліся і праходзілі апрабацыю. Гэтыя краіны паказалі, што супрацьстаяць Расіі ў гібрыднай вайне ў прынцыпе можна. Як раней Украіна паказала і працягвае паказваць, што можна супрацьстаяць у вайне рэальнай. І як ва ўкраінцаў сёння ўся Еўропа мае вучыцца, як адбіваць дронавыя атакі і ўвогуле весці сучасную вайну, так у малдаван іншым ужо можа кансультавацца, як даваць па зубах расійскім гібрыдным сеткам падчас электаральных кампаній. І не толькі падчас іх. Бо вайна поўнамаштабная, і толькі выбарамі яна ніяк не абмяжоўваецца. І гэта вайна не на жыццё, а на смерць.