Дзядок патлумачыў, чаму вызвалілі менавіта тых палітвязняў, каго вызвалілі

Былы палітвязень Мікола Дзядок, які 11 верасня быў разам з іншымі 51 палітвязнямі вызвалены ў рамках здзелкі з амерыканцамі і адразу ж прымусова выдвараны ў Літву, паразважаў у фэйсбуку адносна крытэрыяў, якімі кіруюцца спецслужбы пры фармаванні персанальных спісаў палітвязняў для іх вызвалення.

Мікола Дзядок на другі дзень пасля вызвалення. Скрын відэа: svetlana_tsikhanouskaya / YouTube

Мабыць, не я адзін ламаў галаву над пытаннем: чаму з 1300 палітвязняў выпусцілі менавіта тых, каго выпусцілі? Не каго іншага, а менавіта гэтых канкрэтных людзей.

Прадумваў (і чуў ад іншых) розныя варыянты: гэты пажылы, за гэтага «пацягнулі масу» асабліва значныя персоны, а гэтага выпусцілі таму, што «патрэбен быў хтосьці статусны», і таму падобнае.

Цяпер сітуацыя праяснілася. Ні для каго не сакрэт, што КДБ старанна сочыць за канфліктамі ў эмігранцкім асяроддзі і вельмі зацікаўлены ў іх раздзьмуванні, у няспыннай грызні ў апазіцыі. Высілкі для гэтага прыкладаюцца каласальныя.

І вось па тых назіраннях, што я паспеў зрабіць за гэты месяц на волі, сумневаў не засталося ўвогуле: галоўны разлік пры прыняцці рашэння «каго адпусціць» робіцца менавіта на пасеў максімальнай колькасці раздраю ў апазіцыі.

Адпускаюць у першую чаргу менавіта тых хто, на думку спецслужбаў, будзе максімальна садзейнічаць барацьбе за лідарства, аспрэчванню агульнапрызнаных аўтарытэтаў.

Маленькая рэтраспектыва. Як ведаюць адмыслоўцы, беларускі крымінальны свет падзелены, умоўна кажучы, на дзве асноўныя часткі: т. зв. «кушнераўскія» і «галееўскія». Не будучы часткай гэтага свету, але быўшы, хоцькі-няхоцькі, побач з ім, я гадамі назіраў, як мянты старанна сеялі разлад сярод крымінальных аўтарытэтаў і іх асяроддзя.

Метадаў інтрыг і правакацый вялікае мноства і, трэба аддаць належнае, сілавікі ў гэтай працы дасягнулі поспеху. Дый у месцах пазбаўлення волі рабіць гэта нескладана: проста рухай людзей як шахматы з аднаго месца ў іншае, маніпулюй іх базавымі патрэбамі.

І вось адзін са спосабаў: як толькі мянты бачаць, што ў адной з калоній / турмаў пачынае «перавешваць» адна групоўка, яны тут жа кідаюць туды аўтарытэтнага прадстаўніка іншай.

Пачынаецца паддывановая барацьба, перацягванне арыштанскай масы на свой бок, бойкі, як вынік — усталёўваецца патрэбны мянтам баланс, калі ніхто не мацнейшы, а ўсё аднолькава аслабленыя міжусобіцай.

Самае цікавае, што разумныя людзі з крыміналу (а такія ёсць) бачаць, што імі маніпулююць, і ўсё роўна грызуцца. Чалавечы запал (самалюбства, прага помсты) ​​пераважаюць рацыянальнае мысленне. Аб'яднацца ў іх не атрымоўваецца ўжо гадоў 25.

Бачыце, сацыяльныя супольнасці розныя, але дэструктыўныя тактыкі ў спецслужбаў у дачыненні да іх — адны і тыя ж.

Ну, а мы што? Ці нашмат разумнейшыя і вытрыманыя? Будзем адыгрываць чужыя інтарэсы ў якасці карысных ідыётаў? Ці ж цэнтральныя фігуры грамадзянскай супольнасці навучацца ставіць агульны інтарэс вышэй за барацьбу амбіцый?

Ці асвоіць беларуская супольнасць (і, галоўным чынам, яе лідары — на іх найвялікшая адказнасць) скіл крытыкі без пераходу на асобы? Ці навучацца публічныя людзі не ўспрымаць крытыку як асабістую абразу?

Хочацца адказаць на гэтыя пытанні сцвярджальна, таму што гэта, ні многа ні мала, але справа нашага выжывання.

Каментары да артыкула