Siarhiej Čyścik
Nia stała Siarhieja Čyścika. Jon byŭ zvyčajnym pavajennym chulihanam mienskaha centru.
Pacany — haleča stalinskaha «ščaślivaha dziacinstva» — u adbielenych zubnym paraškom dranych pałatnianych čaravikach špacyravali pa centry miesta, a ŭnačy teraryzavali susiedziaŭ-žydoŭ u Domie masonaŭ, zapuskajučy ŭ fortku ŭnačy kotku z łapami, zaklejenymi ŭ pałavinki hreckich arechaŭ na smale.
Słužba ŭ Biełpałku, šabaški ŭ Mahadanie, a zatym Siarhiej sustreŭ śvietłaj pamiaci Volhu Cieraščatavu, zasnavalnicu i dyrektarku ŭnikalnaha Muzeju staražytnabiełaruskaj kulturyi. I ŭsio źmianiłasia ŭ žyćci. Dziasiatki abrazoŭ, skulptur, karcin prajšli praź jahonuju majsterniu. Viernutyja da žyćcia jahonym kłopatam šedeŭry ekspanujucca ŭ muzejach pa ŭsim śviecie. Ciažki charaktar Siarhieja Čyścika nie davaŭ jamu spracavacca z postsavieckimi chamavatymi načalnikami. Kali pajšła z žyćcia Cieraščatava, Siarhiej byŭ vymušany pakinuć muzej. Jon sprabavaŭ zastacca prafesijanałam, i časam heta ŭdavałasia. Hod — u Polščy, hod — u Hrecyi. Ale typovaja chvaroba našaha niedalečanaha hramadztva, čakała jaho. Jon mnoha piŭ.
Jahony dom byŭ utulnym dla siabroŭ. Siudy zaŭsiody možna było zavitać i troški addychacca. I ja siudy abaviazkova pryjdu na Dziady. Pucham tabie ziamla, Siarhiej.
Alaksiej Chadyka