Śviatłana Kalinkina: Čyža škada
Učora ŭviečary pačali prychodzić smski pra toje, što aryštavali Juryja Čyža. I, paviercie, nijakaj siensacyi ja ŭ hetym nie ŭbačyła. Naadvarot, byŭ efiekt dežaviu, bo zdaryłasia takoje nie pieršy raz. Čyža i raniej aryštoŭvali, trymali paru dzion, prymušali pieraličyć kudyści niejkija hrošy, kamu-niebudź što-niebudź pieradać, potym adpuskali.
Ciapier, moža być, zatrymajuć na bolšy čas. Kali, viadoma, jon sapraŭdy na miažy bankructva i adkuplacca ŭžo niama čym. Ale ja ŭsio ž taki dumaju, što jon napeŭna dastanie «strachavy parašut»: niedzie ž jon jość, nie moža nie być.
Ja šmat razoŭ paraŭnoŭvała biełaruskich biznesoŭcaŭ, navat prydvornych, z parsiučkami da Kalad. Ich adkormlivajuć i navat dazvalajuć śviniačyć tolki z adnoj metaj — adnojčy pałasavacca śviežaninkaj. Ale da Čyža chutčej pasuje paraŭnańnie z baranom: abros — abstryhli, znoŭ abros — iznoŭ abstryhli… Choć, nie vyklučana, što nadyšoŭ momant, kali kamuści zachaciełasia baraniny…
Ale viedajecie, što dziŭna? Nie adčuvaju nijakich iluzij z nahody biznes-talentaŭ Čyža. I, ułasna, navat nie liču biznesam toje, čym jon zajmaŭsia. I ŭsio ž mnie jaho škada… Škada jak čałavieka, ź jakoha ździekavalisia. Škada jak čałavieka, jakoha kaŭbasili na vialikaj amplitudzie. Škada jak čałavieka, jaki nikoha nie zabiŭ, hulaŭ pa praviłach, ale abyhraŭ sam siabie i apynuŭsia ŭ turmie.
Darečy, historyk Aleś Kraŭcevič havoryć, što dla biełarusaŭ heta važnyja i pakul nieacenienyja nastupstvy kiravańnia Alaksandra Łukašenki — spačuvać tym, kaho aryštavali. My zaŭsiody byli ludźmi statuta, ludźmi zakona, z vyraznym viedańniem, što ŭ turmu traplajuć vyklučna złačyncy. U hetym, darečy, naša važnaje adroźnieńnie ad Rasii: tam prasić miłaścinu, bo tolki što vyjšaŭ z turmy, zaŭsiody było normaj, a ŭ nas — apošniaj pryčynaj, pa jakoj tabie dali b hrošy. Ale Łukašenka takoha narabiŭ z turmami i zakonnaściu, što ciapier daduć.
Uvohule, mnie Čyža škada. Vysoka ŭźlacieŭ — bolš baluča padać. I šlach ad załatoha unitaza da parašy ciažki asabliva.