Hienadź Buraŭkin, jaki čakaŭ bolšaha
30 traŭnia - dva hady jak niama z nami Hienadzia Buraŭkina…
U apošnija miesiacy jahonaha žyćcia my sustrakalisia amal štodnia. Ci pieramaŭlalisia, kali sustrecca nie vypadała, pa telefonie.
Jon patelefanavaŭ, kali jaho pieraviali ź minskaha špitalu ŭ «rakavy korpus». U Baraŭlany, dzie, niahledziačy na ŭsie supakajeńni daktaroŭ («Tut lepšaja dyjahnostyka, my prosta pahladzieć, jakasnyja analizy zrabić»), jon usio zrazumieŭ.
- Voś lažu, žyćcio pierabiraju, - skazaŭ jon na majo zvykłaje «jak pačuvaješsia»? - Što zrabiŭ tak, a što nie tak, što napisaŭ i što ŭžo nie napišu, dzie pabyvaŭ, a dzie ŭžo nie budu… - I, musibyć, kab nie takimi sumnymi byli hetyja pierabory, skončyŭ. - Što vypivaŭ i čaho ŭžo nie vypju…
- Ciažka ŭjavić niešta takoje, čaho b ty nie vypivaŭ… - nie prydumaŭ ja lepšaha, kab padtrymać jaho, žartu, i jon pryniaŭ toj žart, skazaŭšy, što raniej i sam tak ličyŭ, ale siońnia ŭspomniŭ, što napoj hetaki jość: tekiła.
- Tady čakaj… - skazaŭ ja, apranajučysia, i praz paŭtary hadziny byŭ u Baraŭlanach. Ale pakul ja jechaŭ, jamu stała kiepska, jaho pakłali ŭ pałatu reanimacyi, kudy mianie z tekiłaj nie puścili.
Pryjšoŭ ja da Hienadzia Buraŭkina z toj samaj plaškaj tekiły ŭžo tady, kali jaho pryvieźli dachaty. Byŭ pačatak viasny, i dla taho, kab darabić niedaroblenaje, napisać niedapisanaje i vypić nievypitaje, zastavałasia ŭ jaho mienš za try miesiacy.
Jon byŭ słaby. Žonka dapamahła jamu sieści ŭ łožku. Na majo pytańnie pra tekiłu skazała: «Ciapier užo ŭsio možna. Dyj kab nielha było, usio adno ž jon zrobić tak, jak vy damovilisia».
Narezała i pryniesła limon, sol, kiliški. Ja naliŭ. Jon nasypaŭ drobku soli na levuju dałoń, liznuŭ… Uračysta, amal rytualna vypiŭ… Zažmuryŭsia, zajeŭ skrydlikam limona… Smakujučy, pamaŭčaŭ, pavarušyŭ, źlizvajučy reštki smaku, hubami, raspluščyŭ vočy i skazaŭ: «Čakaŭ bolšaha…»
Hetyja dva słovy na parozie śmierci zdalisia mnie hłybokaj-hłybokaj mietafaraj.
Usie my čakajem bolšaha. Ad usich i ŭsiaho. Ad baćkoŭ, kachanych, siabroŭ, žyćcia…
Ad Boha.
KAŁYCHANKA
Pamiaci Hienadzia Buraŭkina
Pa majoj ci tvajoj,
nie pa niečaj – pa našaj vinie
Biełaruś, jak čužaja, u kreŭnaj svajoj staranie.
I kali pamiraje praz rospač i skruchu paet,
Jon nie toj pakidaje, u jakim naradziŭsia, suśviet.
Toj suśviet byŭ Ajčynaj. Kałyskaj jahonaju byŭ.
Jon paeta lulaŭ, małakom biełaj movy paiŭ,
Baiŭ bajki jamu –
Tam u kožnym paetavym śnie
Baj chadziŭ pa ścianie
U čyrvonam svaim kaptanie…
Baju-baj, baju-baj. Śpiać, raskinuŭšy ruki, syny.
Śniacca niekamu ruskija, niekamu polskija sny.
A kamu biełaruskija – toj pračynajecca ŭ snach
I kryčyć! I nie čuje! Nie bačyć! Bo pryvid! Bo žach!
Śpicie, voi. Mužčyny. Daloka jašče da vidna.
Vy praspali Ajčynu! I ŭ snach biełaruskich jana
Nie Pahoniaj lacić, a vaŭčycaj na bruchu paŭzie
I sama sabie łapu, kab vyrvacca z pastki, hryzie.
Baju-baj, baju-baj. Śpicie, dzietki, biaspamiatnym snom.
Maładyja vaŭki! Picie matčynu kroŭ z małakom!..
Dahaniajcie pa śledzie, što ŭ kožnym paetavym śnie
Čyrvanieje na losie,
na lonie,
na biełym, jak śmierć, pałatnie…