Знакомимся с белорусской модой: «Важная гусь»
Брэнд «Важная гусь» ствараюць мастачка-ілюстаратар Ганна Рэдзько ды Сергей Хамічук, які займаецца вэб-распрацоўкамі, праектаваннем і з'яўляецца адміністратарам брэнда.
Аня Рэдзько і Сергей Хамічук
Вета Берман: Аня, ты ілюстратар, але цябе ў інтэрв’ю прадстаўляюць і як дызайнера, і як мастака. Ты асабіста як любіш сябе акрэсліваць? Можа цябе, напрыклад, раздражняе, калі нехта цябе акрэслівае як «дызайнер»?
Аня Рэдзько: У Беларусі складана з адукацыяй такога тыпу як ілюстратар. Але тут, у прынцыпе, няма такога жорсткага размежавання – ілюстратар ці дызайнер. Я часамі таксама працую як дызайнер, але я сябе лічу ілюстратарам.
ВБ: Хацела пацікавіцца наконт таго, якім чынам ты малюеш – алоўкамі і на паперы, ці гэта электронныя малюнкі?
АР: Пачынала класічна — з фарбаў і пэндзлікаў. У дзяцінстве на камп’ютарных курсах я даведалася пра існаванне праграмы «Paint»! І я вельмі хацела навучыцца ў ёй маляваць. Але калі мне набылі камп’ютар, то я не вельмі доўга ў ёй малявала. Пасля ў інтэрнэце недзе даведалася, што людзі ў «Adobe Illustrator» малююць. І я вывучала гэтую праграму па розных кніжках да таго моманту, пакуль не навучылася маляваць тое, што мне трэба. Затым апанавала «CorelDRAW»; сябры мне падаравалі маленькі планшэт, але ён мне вельмі не спадабаўся. Пачала на ім маляваць – і нічога добрага з гэтага не выходзіла. Праляжаў ён у мяне недзе паўгода. І ў пэўны момант жанчына на працы запыталася ў мяне, які б планшэт я параіла набыць яе сыну. Я раіла не набываць. І прапанавала, што дам ім паспрабаваць памаляваць на маім, каб яна пераканалася, што яго не варта набываць. Праз нейкі час яна мне прыносіць планшэт, і на камп’ютары паказвае карцінку, якую намаляваў яе сын: просты краявід – блакітнае неба, блакітная рэчка, зялёныя дрэвы. Я гляджу – скончаная праца! Нават здзівілася, што я так не змагла маляваць на ім. Нават неяк крыўдна стала. Таму зноў вярнулася да таго, каб вучыцца на ім маляваць. А цяпер нават здзіўляюся, што на такім маленькім планшэце малявала нават вельмі неблагія працы. (смяецца) Бо пасля ў мяне з’явіўся вялікі планшэт, каб графіку для камп’ютарных гульняў маляваць.
Таму пэўны час я цалкам займалася выключна камп’ютарнай ілюстрацыяй. Але цяпер у мяне прагрэс. Я думаю, што гэта прагрэс — я зноў вярнулася да таго, каб маляваць на паперы. У мяне фаза пачалася, якая, я думаю, не скончыцца – я спачатку малюю на паперы, пасля фатаграфую і на камп’ютары толькі абводжу малюнак.
ВБ: Наконт «хэнд-мэйду» хацела пацікавіцца – ты ствараеш самаробныя паштоўкі. Яны ўвогуле прадаюцца? Ёсць сэнс гэтым займацца?
АР: Мне гэтым вельмі падабаецца займацца. Сярожа займаецца ўсім, што звязана з продажам, таму ён лепш ведае, ці гэта прыносіць нейкія грошы.
Сергей Хамічук: Так і з трыма клічнікамі. Мы не дасягнулі нейкага неверагоднага прыбытку. Але насамрэч зарабляць можна і на дробязях, якія, падаецца, зусім не прыбытковыя.
Я прыглядаюся да рынку паштовак у Беларусі. Яго няма. Ёсць расейскія паштоўкі, якія вельмі часта вельмі жахлівыя. А паштоўкі патрэбныя – людзі нараджаюцца, святкуюць дні народзінаў. Гэта можна зрабіць паспяховым бізнэсам, але трэба быць цярплівым і мець густ.
Мы займаемся продажам паштовак каля года, і я бачу, што гэта добры кірунак, калі ў яго ўкладаць, то можна на гэтым зарабіць.
ВБ: Пяройдзем да вашага брэнда «Важная гусь». Пад гэтым брэндам вы ствараеце рэчы, але таксама паштоўкі. Якая логіка, стратэгія гэтага брэнду?
СХ:Няма ніякай логікі і стратэгіі. «Важная гусь» — гэта разважанні пра жыццё. Паштоўкі, торбы, рэчы – гэта пэўны сродак, дзякуючы якому мы можам нешта сказаць.
Мы паштоўкамі пачалі займацца, бо Аня рабіла вельмі файныя рэчы і трэба было кудысьці гэта дзяваць — і мы пачалі рабіць паштоўкі. Торбы, напрыклад, мы пачалі рабіць, бо навокал бачылі толькі банальныя торбы.
Трэба рабіць тое, што цябе хвалюе і чаго табе не хапае.
АР: Хочацца нешта рабіць — і мы робім.
ВБ: Дзяўчаты з брэнда «ZIBRA» назвалі вашыя байкі культавымі. Вы таксама так лічыце?
СХ: Пакуль гэта не зусім так.
АР: Але я як дзіцёнак радуюся, калі бачу на вуліцы кагосьці ў маёй байцы. Мне так добра робіцца. Мы неяк з Сяргеем ледзь не гналіся за дзяўчынкай з нашай торбай (смяецца). Прыемна бачыць, што нашы рэчы носяць.
СХ: Гналіся… За гучна сказана.
АР: Але мы ішлі за ёй. (смяецца)
СХ: Але, так, ёсць прыемны фідбэк ад людзей. Мы любім рабіць рэчы з добрым пачуццём гумару. У нас была такая байка з надпісам «Вось такiя брукi я сабе хачу». Гэта цытата з КВК.
Нашыя сябры яе ўвесь час цытуюць. Нават выраз «Важная гусь» — гэта жарт над людзьмі, якія спрабуюць у грамадстве падавацца больш значнымі, чым ёсць на самой справе. Гэта жарты з самога сябе.
ВБ: А ў брэнда ёсць ідэалогія – зрабіць нешта з беларусамі? Больш моднымі ці з пачуццём гумару?
АР: Не тое каб моднага… Хутчэй, надаць нейкай эстэтычнасці нашай беларускасці. Каб беларус лічыў, што беларусам быць добра.
СХ: Калі казаць пра філасофію брэнда – гэта гарманічнасць і добрае пачуццё гумару.
ВБ: Беларуская мова. Гэта быў свядомы выбар – выкарыстоўваць мову на надпісах на рэчах?
СХ: Я лічу, што мова – гэта інструмент. Калі я чую, як на мове спявае Лявон Вольскі ці Зміцер Вайцюшкевіч, дык ў мяне ад гэтага дрыжыкі па скуры, бо я чую яго ўнутраны голас.
І калі ўжо казаць, чаму мы вырашылі ствараць паштоўкі на мове, бо ёсць словы, якія больш мілагучныя для нас на мове, чым па-расейску.
АР: Але з беларускай мовай вельмі складана працаваць, бо з ёй фактычна ніхто не працаваў. Ды нават з расейскай асабліва ніхто не працуе нармальна.
Я цяпер займаюся тыпаграфіяй і каліграфіяй, каб зразумець, з чаго складаецца шрыфт. Усе шрыфты, якія я малюю, іх увогуле не існуе. Я натхняюся амерыканскімі шрыфтамі і пераношу іх на беларускую мову. У Беларусі ёсць Дзяніс Серабракоў, які распрацоўвае шрыфты, але яго таксама не хапае на ўсіх.(смяецца)
Але ў гэтым ёсць і пазітыўныя аспекты, бо ты нешта ствараеш фактычна нанова.
ВБ: Аня, а як табе з арнаментам працуецца?
СХ: Можна, я адкажу на гэтае пытанне?
Ёсць вельмі добры прыклад – гэта «IKEA». Мега-карпарацыя, якая зарабляе вялікія грошы, але разам з тым яны ў сваіх распрацоўках выкарыстоўваюць нацыянальную сімволіку. Яны робяць ручнікі, дываны і там выкарыстоўваюць свае нацыянальныя ўзоры. І прыемныя, якасныя рэчы ты пачынаеш асацыяваць са шведскім фальклорам. І пачынаеш яго любіць. Мы таксама мусім так рабіць – ствараць якасныя рэчы і туды дадаваць беларускі фальклор, бо ён неверагодны!
ВБ: Дарэчы, колькі вашаму брэнду гадоў?
СХ: Каля года, можа крыху больш.
Мы пакуль узялі перапынак, бо плануем увайсці на прыступку вышэй. І неўзабаве будзе вельмі шмат цікавых рэчаў.
ВБ: Якія вашыя адчуванні на беларускім рынку?
СХ: Вельмі мала маладых прадпрымальнікаў.Але ўсё ж яны з’яўляюцца. І мне падаецца, што іх будзе з кожным годам усё болей і болей. І спадзяюся, што колькасны паказчык пяройдзе ў якасны. Бо пакуль рана казаць аб тым, што ў Беларусі ствараюцца вельмі якасныя рэчы.
ВБ: Але вам падабаецца ствараць свой брэнд тут? Ці, можа, вы ціха марыце кудысьці з’ехаць?
АР: За мяжой гэта ўсё ўжо ёсць. У нас трэба падымаць цаліну. (смяецца) Нам падабаецца ствараць рэчы для беларусаў. Мы гэтым нават ганарымся.
СХ: Мы хочам быць тут, і нам падабаецца працаваць менавіта ў Беларусі.
Вельмі хочацца, каб было больш актыўных людзей. Іх вельмі мала. Нам усім трэба завесці ўнутраны маторчык.
«После Нового года можем оказаться на улице». Посетили шелтер, который предоставляет крышу над головой политзаключенным, вынужденным покинуть Беларусь1212
Комментарии