Молодожены из Орши, которые сыграли свадьбу в национальном стиле, познакомились благодаря «бабочке» с белорусским орнаментом ФОТО
Вераніка і Аляксей Валадзько пазнаёміліся праз захапленне беларушчынай. «Ён прыйшоў да мяне ў краму купіць мятлік», — расказвае нявеста Вераніка.
Акрамя сваёй асноўнай працы, дызайнеркі на Аршанскім льнокамбінаце, Вераніка займаецца вырабам аксэсуараў з беларускім арнаментам.
«Муж даўно цікавіцца беларускай гісторыяй, культурай, няблага разбіраецца ў беларускай музыцы. Ён прыйшоў да мяне ў краму замовіць сабе мятлік, так і пазнаёміліся», — расказвае яна.
Калі справа дайшла да вяселля, то іншага варыянту, акрамя як рабіць вяселле па-беларуску, у маладых не было.
«Пачалі рыхтавацца да вяселля не з замовы рэстарана ці выбару вясельнай сукенкі, а з чытання рознай літаратуры па фальклоры і беларускіх традыцыях. Вельмі дапамагла нам у гэтым кніга «Залатыя правілы народнай культуры» Крука і Катовіча. У свой вясельны дзень мы пастараліся прыўнесці абрады і звычаі. Нешта, вядома, перапрацоўвалі пад сябе і сучаснасць, ад нейкіх абрадаў адмовіліся, таму што мы першапачаткова планавалі правесці вяселле ў сучасным беларускім выкананні з улікам сэнсу і каларыту культуры нашага народа».
Праводзіны жаніха і нявесты цяпер ужо сям’я Валадзько пастаралася правесці традыцыйна.
«Пасля таго, як мая мама блаславіла нас вясельным абразом, бацька аперазаў мяне вясельным ручніком, падвёў да парога і перадаў жаніху. Потым мы прайшлі пад аркай, якую зрабілі бацькі з ручніка і двух хлябоў, што былі загорнутыя ў яго краі».
Цікавая асаблівасць, якую наўрад ці ўсе ведаюць: «хлеб-соль», з якім бацькі сустракаюць маладых, павінен ляжаць не на белай частцы ручніка, а на чырвоных яго канцах, зведзеных разам (сярэдзіну ручніка можна скласці ў некалькі разоў). А дзве буханкі хлеба, якія загортвалі з краёў ручніка, сімвалізуюць самастойнае жыццё жаніха і нявесты.
«Таксама мы не кусалі і не ламалі каравай, а толькі тры разы пацалавалі, таму што ў Беларусі вельмі шанавалі хлеб і аддавалі яму вялікае значэнне на вяселлі, ён лічыўся першым і самым дарагім вясельным падарункам. І я не кідала букет, таму што жаніху і нявесце нельга ў гэты дзень нічога выкідаць ад сябе. Яшчэ сядзелі на кажусе і многае іншае».
Гэта што тычыцца сапраўдных беларускіх традыцый у вяселлі Веранікі і Аляксея.
Сучасную сукенку Вераніцы сшыла мама, а вось вышывала яе дзяўчына сама.
«У мяне на спіне бісерам былі вышытыя беларускія арнаменты. Вядома, з сэнсам: сімвал жыцця, прадаўжэння роду, багацця і гэтак далей. Вышывала ўсё сама. Нават ноччу перад самім вяселлем, бо катастрафічна нічога не паспявала!».
Госці, дарэчы, былі ў захапленні ад беларускага настрою свята:
«Мы не папярэджвалі пра нейкі адмысловы дрэс-код, проста ўсе госці нас падтрымалі і прыйшлі ў сукенках, кашулях, мятліках з беларускім арнаментам і іншых беларускіх аксэсуарах. Віншавалі многія таксама па-беларуску».
А вось вядучага на вяселле Вераніцы і Аляксею дапамагла выбраць «Наша Ніна».
«Мы прачыталі пра вяселле пары з Віцебска, якое вёў Максім Панчанка, і нам вельмі захацелася, каб і наша свята вёў чалавек, які можа зрабіць гэта па-беларуску».
Комментарии