«В 1986 году этот фильм был шоком для советских партократов, а для сегодняшних феминисток стал еще большей крамолой»
У 1986 годзе выйшаў у пракат савецкі фільм «Кур’ер», які стаў культавай перабудовачнай зьявай. У канцы фільму ёсьць адна, даволі пранізьлівая сцэна, калі галоўная гераіня, 17-гадовая Каця, падчас сямейнай урачыстасьці ўстае і кажа, «Я хочу сказать, о чём я мечтаю. Я мечтаю быть очень красивой, чтобы нравиться всем мужчинам. Ещё я хочу ехать в красивой спортивной машине, чтобы на мне был красивый алый шарф, а на сиденье рядом магнитофон и маленькая собачка».
Канешне, гэта было шокам для савецкай публікі, што савецкая моладзь ня хоча змагацца за вызваленьне ўсіх абяздоленых, а хоча мець сваё маленькае чалавечае шчасьце.
Але ж гісторыя паўтараецца ў выглядзе фарса, і гэтая фраза гераіні Каці для сёньняшніх фэміністак яшчэ большая крамола, чым для савецкіх партакратаў.
Быть красівой — крамола. «Чтобы нравиться всем мужчинам» — проста злачынства. Як можна імкнуцца падабацца ворагу, гэта ж здрада. Красівый алый шарф? Нядаўна адна фэміністка ў Нью-Ёрк таймс пісала, што дзеля сваёй барацьбы, «дзеля рэвалюцыі» (так яна пісала) жанчыны ўвогуле павінны адмовіцца ад касметыкі. «Красная спортивная машина» — можна, але толькі калі сама зарабіла. Хаця, не, нельга, бо гэта дэманструе тваю матэрыяльную перавагу над меней пасьпяховымі, а гэта сорамна.
Увогуле, сам канцэпт звычайнага чалавечага шчасьця — гэта крамола для сучаснага фэмінізму. Памятаю, неяк на форуме аднаго прагрэсіўнага выданьня жанчына напісала, што не жадае працаваць, бо адчувае сябе у шлюбе з мужам «як за каменным мурам», яны добра забясьпечаная, і адносіны з мужам ідэальныя. Ну вы разумееце, што там пачалося. «За каменной стеной» — это как в тюрьме?», «ён цябе кіне», «ты пастарэеш, і ён перастане цябе забясьпечваць», «ты ня ведаеш, але ў яго напэўна, ёсьць палюбоўніца». Пры гэтым некаторыя аўтары такіх каментароў пісалі, «я фэміністка, і вось што я табе скажу». Проста неверагодна, як звычайнае (абывацельскае) чалавечае шчасьце, якое, аднак, не супадае з іхнімі схемамі, можа выклікаць столькі нянавісьці. І мы гэта бачым штодня ў сацсетках.
Я нядаўна прайшоў, як і многія, тэст на фэмінізм, які гуляе ў Фэйсбуку, і ў мяне атрымалася пад 80 працэнтаў «ліберальнага фэмінізму». Я ня ведаю, ці магчыма быць больш прыхільным да ідэі роўнасьці палоў, чым я. Але для сёньняшніх марксісцкіх радыкальных фэміністак такія як я, канешне, ворагі. Бо яны антыліберальны, антыпрагрэсіўны, бо цягнуць нас назад, у марксізм (ідэалогію 19-га стагоддзя), бо яны за абмежаваньне свабодаў, за сацыялізм і павялічэньне дзяржавы ва ўсім.
Мы, дарэчы, недаацэньваем (проста ніхто не задумаваўся правесьці паралелі), наколькі адпаведна цяперашнія галоўныя радыкальныя фэмінісцкія лозунгі супадаюць з лозунгамі савецкімі. Раньнімі савецкімі, бальшавіцкімі. Ад класавага ворага (белыя мужчыны) да «прыгнёту», дыскрымінацыі, барацьбы за сусьветную рэвалюцыю, «кто был нічем», «духом окрепнем в борьбе». Яшчэ і трансгендернасьць. «Вы мужчина или женщина?» — пытаўся ў камісаршы ў скураной куртцы прафесар Преображенскій в «Собачем сердце», усё паўтараецца.
Комментарии