«Franak, adnosiny pamiž ludźmi mohuć budavacca nie tolki na manipulacyjach». Prakop‘jeŭ daŭ vodpaviedź Biaspałavu. I Viačorku
Siarhiej Biaspałaŭ, były pres-sakratar Siarhieja Cichanoŭskaha, apublikavaŭ post, u jakim raskazaŭ, što kančatkova rassvaryŭsia ź Cichanoŭskim i rasčaravaŭsia ŭ im. «Dla jaho dobry tolki adzin čałaviek — Prakopjeŭ», — śćviardžaje Biaspałaŭ. Vadzim Prakopjeŭ prakamientavaŭ «Našaj Nivie» situacyju. Jon patłumačyŭ, jak bačyć budučyniu Cichanoŭskaha, i niečakana źviarnuŭsia da Franaka Viačorki.
Prakopjeŭ tłumačyć svaje namahańni pa Cichanoŭskim: «Maja łohika nastupnaja: los Biełarusi zaležyć ad hieapalityki. Naša vajna — častka suśvietnaj vajny. I, niahledziačy na toje, što praviły novaha ŭładkavańnia śvietu tolki pišucca, užo vidavočna, što ich buduć pisać u Vašynhtonie.
Biełaruskamu demakratyčnamu ruchu patrebny svoj čałaviek u ZŠA. Nam nie pieraškodzić, kali hety čałaviek budzie respublikanskich pierakanańniaŭ. Nam vielmi dapamoža, kali heta budzie viadomy čałaviek. Kali taki čałaviek vałodaje abajańniem i charyzmaj i nie baicca vystupać sa sceny — nam mocna pašancuje. A voś kali žyćciovaja historyja takoha čałavieka padobnaja na palityčny tryler — heta vykliča ŭ amierykancaŭ žyvy intares, i naš upłyŭ u ZŠA vyraście», — kaža jon.
Zrazumieła, takomu čałavieku treba mnohaje ŭmieć, jamu varta razabracca ŭ niuansach amierykanskaha palityčnaha pracesu i amierykanskaha etykietu, dadaje Prakopjeŭ. Jamu patrebna dobraja anhlijskaja mova. Jon pavinien być uzbrojeny realistyčnaj stratehijaj. Akramia taho, jon pavinien być u stanie pryciahvać finansavańnie ŭnutry biełaruskaj supolnaści, nie zaležać ad amierykanskaj finansavaj dapamohi i paźbiahać kanfliktu intaresaŭ.
«Siarhiej Cichanoŭski, akramia svajoj hieraičnaj bijahrafii, jašče i sieryjny pradprymalnik. Jamu nie strašna zastacca biez hrantaŭ. Jamu cikava, jak pracuje palityka ŭ ZŠA. I jon chutka vučycca.
Vałodańnie movaj — vyrašalnaja zadača. U adzinočnaj kamiery ŭ Siarhieja byŭ čas. Tam nie było dastatkova ježy, ale byli knihi. Siarod ich — słoŭnik Miulera. Dziakujučy hetamu ŭ jaho sfarmiravaŭsia salidny pasiŭny słoŭnikavy zapas; zastałosia tolki raźvić razmoŭnyja navyki.
Režymu vielmi nie spadabajecca, kali ŭ nas budzie hołas u ZŠA. Heta maja pazicyja, i ja razumieju, što inšyja mohuć dumać inakš», — kaža Prakopjeŭ.
Jon dadaje, što pračytaŭ dopis Siarhieja Biespałava, byłoha pres-sakratara Siarhieja.
«I voś što ja dumaju. Abvinavačvańni ŭ tym, što ja manipuluju Siarhiejem, vydajuć ład myśleńnia realnaha aŭtara hetaha dopisu. Ale ja zapeŭnivaju vas, Franak, što adnosiny pamiž ludźmi mohuć budavacca nie tolki na manipulacyjach — i ščyra rekamienduju kali-niebudź pasprabavać», — niečakana zaviaršaje Vadzim Prakopjeŭ.
Kamientary