Кампанія «Самсунг» падтрымала цыкл матэрыялаў пра выбітных жанчын у беларускай гісторыі. Мы апублікавалі ўжо артыкулы пра Эмілію Плятэр, Ларысу Геніюш і Веру Харужую. Калі я рэдагаваў чарговае, наступнае эсэ пра Алаізу Пашкевіч, я зачапіўся за адзін яе прыгожы выраз.
Калі Цётка ў паездцы ў Фінляндыю ўпершыню сутыкнулася са шведскім сталом, гэта так яе ўразіла, што яна апісала гэта ў лісце: «Два сталы пекна накрыты, застаўлены ядой, якую толькі здумаць: там і мяса, і рыба, яйкі, сыры розных гатункаў, малако, гарбата, квас, піва. Як толькі падыходзіш да стала, маеш заплаціць марку, фінскую манету вартасці 38 капеек. Пасля, калі хочаш, еж, колькі душа прымае, а не — крошку палажы на зуб — плата аднолькава: там жыватоў людскіх не мераюць: такі звычай укараніўся пэўна дзеля таго, што ніхто з фінаў не мае ў натуры сваёй, каб карыстаць болей за тое, чым плаце. Фіна не трэба пільнаваць, ён сам у сябе стаіць на стражы».
Мяне тут зачапіў гэты выраз «Еж, колькі душа прымае». Мае бацькі і дзяды таксама даслоўна так казалі. У гэтым «Еж, колькі душа прымае» ёсць нейкі адбітак колішняга нашага, даўняга нацыянальнага характару.
Я напісаў пра гэта ў сябе ў фэйсбуку. Там, сярод іншых, адгукнулася Іна Кулей: «Еж, пакуль рот свеж» — так казала мая, светлай памяці, бабуля Дуня. Сэнс быў такі: еж, пакуль здаровы і малады».
Сейчас читают
Бывший преподаватель Иняза перешел на белорусский в эмиграции. Он рассуждает о судьбе университета, белорусах за границей и отличии нас от поляков3
Комментарии