Марына Кражова. ***Княжыч бяссонны зіхціць па-над цёмным абшарам… Вершы

Княжыч бяссонны зіхціць па-над цёмным абшарам.

Зоркі-ясвінкі, як злодзьлівы пан запрыгоніў.

Пожаддзю пье, несканечнай, надземную пару,

Сціпрасцю тлуста расце ў сакавітую поўню.

Зоркі згасаюць. Даткліва-дадатныя стрэлы

Знічкамі перарываюць жупоты-пакуты.

Добра, калі ты вялікі, ў сэнсе памераў.

Лепей, калі ты ў іншым кантэксце — славуты.

Поўня маўчыць. Гонар ўзаплеч стаіць несузменна,

Велічная правялебнасць грызе чужапасам.

Годна, калі ты адна — анібы выключэнне.

Цяжка, калі ў сусвеце сумуеш самнасам. 

Ветах павернецца, як несызменная наслань,

Вечнасцю закапцаваны ў чвэрці-падзелы.

Ёмка, калі ён святлом аварожліва-ясны.

Значна лягчэй, калі ясны наўперш — зразумелы.

Кніга жыцця

Алоўкі-пальцы размалююць кнігу

Ўсякдзённых спраў барвістасцю спрамог.

Ужо мярэсціцца вясёлкаваю выгбай

старонка беззыскоўных перамог.

Аповесць пішацца, жыццё збірае краскі

Ў абярэмак. Сціплым тыражом

асадкі-думкі сказы, нібы яскі,

выскрэбваюць завостраным нажом.

Сцвярджаюць подпісамі подыхі надзеяў,

Будуюць словы ў вершаваны мур

І выпешчаны ўвагай жыццядзейнай

На вокладцы лунее белы тур.

Не пастрымаць яе паперай на паліцы.

адзін асобнік завадэвуш-зніч

Схавае рэзай сьвяных лескавіцаў

У свой скутэчны дабародны кліч.

Аркестра гораду

«Ніхто не хоча вучыцца нябесных спеваў, усе пяюць беларускую «дудку». Дудар вучыць. Што рабіць?» Вацлаў Ластоўскі. «Дудар»

Аркестра горада працуе без вакацый.

Будзель-канцэрт мітрэнжыцца гармоніяй.

Паўседным золкам брэхт радыёстанцый

Ірве прастору гукавымі промнямі.

Павольна стогнуць цягнікі легата,

Смяюцца гайнікі спагадліваю спогудзьбай,

Уроскідзь рытму дзверы бьюць у тахты,

Арганы пераходаў шэпчуць споведзі.

Шаша мурлыча сола на басэтлі

Машыны свішчуць насакам, як зыкаўкі,

Шыпіць ізноў мінорная імшэля,

Як бубны наўвакол грукочуць прыступкі.

І святлафоры дрынькаюць на банджа — 

Тры розных колера яднаюцца ў тэрцыю.

Рыхтуюць ліхтары свае адажыа,

і нібы талентам, пяропынамі квеляцца.

Мігак над крамамі лупцуе твар літаўры,

Двосьеў дарогі рыкам папярэджвае —

Трымайцеся! Ўжо разгарнула чары

Суздром урбаністычнае сальфеджыа!

Пад рухі-покляскі знясіленых абцасаў,

Дуда душы зліваецца з мелодыяй,

Як рэха беларускай песні-казкі

І канцэртмейстар успыхлівага горада.

Вышываю

Вышываю арнамент на скуры.

Венаў-нітак блакітны суплёт

Цяганінай ладкуе падмурак

І наўзвочным зарубкам суклёт.

Да бясконцасці працы асцяга

Вадгадунцы кадуе штрыхом.

Можа стане мой твор годным сцягам

Ці даладным аквітным лістом?

Незвычайны дэкор са спагудаў.

Таямнічых абэлак актыў

У пяроспар дакорам аблуды

Варажбітны мацуюць матыў.

Тут малітвы мае, абяцанкі…

Непатрэбны на пясцях шаўрон!

Скура лепей любой вышыванкі

Адлюструе надорву нутром.

Мы з мінулым за выраб датклівы

Бьемся волатамі ў рукапаш.

Прыстасоўваю шрамы-пашывы

У мастацка-крывы татуаж.

Мой сусвет у адбудованай грыні,

Абмяжоўвае лосам рука…

Не ўзорная я гаспадыня,

Для жывога свайго ручніка.

Падарожніца

Кпіць погляд стрэх хаморліва-варожа.

Нібы лянцэтам пясць ірве каворка, 

Ізноўку я рыхтую падарожжа,

З панурымі панадамі жаброўкі.

Чарговая прыгода і вялізны

Свет бачыцца малюнкам роднай вёскі.

«У нескладовае» хаваю ў валізы

І васільковыя, ядвабныя пялёсткі.

Збіраю разам усе свае дабыткі.

Паперы з вершамі Янішчыц і Дубоўкі.

Прыхоўваю кувэрт ў кішэню-скрытку

Маіх уласнаручных замалёвак.

Шасціканцовы крыж бяру ў дарогу

І прымірсную галакню замоваў,

Каб захіснулі ад звягі-знямогі,

Каб падтрымалі спохапам спрамовы.

Пакую наўсьпеш ўсю сваю свабоду.

І разам з ёю водпавед найлепшы —

На запытанне « вы з якога роду?»

ўпэўнена адзначу — «я з тутэйшых».

Сустрэчы ў снах

Нашы сустрэчы даўно сталі сістэматычнымі.

Посмак спакусы наперад прадбачу заўжды.

Угодаю скончыцца сходка ці сваркай-сутычкаю?

Посмешкамі ці атрутаю хвацкай кляцьбы?

Можа параду я выпрашу позіркам ўплётчывым?

Можа пагрозу ў астанку схаваю ў кішэнь?

Хвілі спадканняў расцелюцца мілямі вотчыны,

Кіне Дзянніца на ростані слёзы-імшэль.

Нашы з табою візыты ўсуцэль аднабокія —

Я рассыпаюся роскіддзю, як канфеці.

План — марнатраўства і ўсе спадзяванні — сурокамі

Выабражаюць, што ты можаш і не прыйсці.

Пасярод ночы ты мроішся. Неспадзяванымі

Думкамі, зноўку кідаюся ў морыўны стан…

Нашы пабачанні — безладны віхт інтэрваламі, 

Смуткам прысвечаны ў гонар патоўплівым снам.

* * *

Марына Кражова

студэнтка магістратуры Northeastern University/international relations/ conflict resolution, Boston. Родам з Краснай Слабады (Вызны) Салігорскага раёна. Вучылася ў Мінскім педагагічным каледжы і ва Універсітэце культуры.

• 1
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0