— Аддай мне, аддай! — крычыць Станька і выдзірае з маіх рук толькі што куплены нумар «Нашай гісторыі». — Тут ёсць новая «Пластыляндыя»!
— О, вось гэтыя коміксы і пачытаеш мне сёння ўголас! — ужо я радуюся.
Да дому тэпаць яшчэ метраў 200. Увесь гэты час сын не выпускае часопіс з рук. Амаль перад самым пад'ездам Станька такі грымнуўся на лёдзе, бо ўсю дарогу разглядаў «Гісторыю». Няслаба пабіў каленку і локаць. Часопіс зрэшты загарнуў і стаў глядзець на дарогу. Перад пад'ездам сядзяць на лаўцы знаёмыя хлопчыкі. Станька вітаецца: «Здароў, Герман!» Герман маўчыць. Ён з Багданам утаропіўся ў тэлефон.
У кожнага свае радасці…
Комментарии