«Профсоюзная» больше не упоминается в планах чиновников.
Минский блогер Денис Блищ в своем телеграм-канале «Минск и минчанин» обратил внимание на большую публикацию в государственной газете «Рэспубліка» о строительстве нового участка третьей линии метро, в которой про станцию «Профсоюзная» не упоминается ни одним словом.
«Чтобы пассажиры могли быстро и с комфортом добраться в нужное место, работают 36 станций. Вскоре первых пассажиров примут еще три: «Пярэспа», «Комаровская» и «Парк Дружбы народов», — пишет автор этого материала.
А далее продолжает:
«Строительство новых станций ведется параллельно. Всего их три: «Пярэспа» (ул. Кропоткина — пр. Машерова), «Комаровская» (ул. Веры Хоружей — ул. Максима Богдановича) и «Парк Дружбы народов» (пл. Бангалор). Загруженность метро на участке, который строится, ожидается хорошая, так как новые станции появятся рядом с густонаселенными кварталами».
Денис Блищ отмечает, что слухи об отказе от станции метро «Профсоюзная» ходили уже давно, ему об этом сообщали несколько читателей. Но какого-либо официального подтверждения этому ранее не было. Нынешняя же публикация в «Рэспубліцы» косвенно слухи подтверждает.
История резонансной забастовки белорусского метро, которая 30 лет назад взволновала власти
В столице начинается обсуждение генерального плана Минска. Что ждет город в будущем
В Минске не будут сносить некоторые дома из-за строительства третьей линии метро
Кольцевая линия минского метро будет состоять из 17 станций. Какие будут названия и когда начнется строительство?
Комментарии
Найперш трэба прыняць жорсткую Канстытуцыю. Як правіла, у краінах з жорсткай Канстытуцыяй дэмакратыя больш устойлівая. Напрыклад, у Балгарыі, каб змяніць Канстытуцыю, патрэбна падтрымка ¾ парламенту на трох паслядоўных галасаваннях у розныя дні. Вось такі фармат варта рэалізаваць і ў Беларусі.
Другі пункт — гэта парламент. Можна пераняць ірландскую выбарчую сістэму. Члены Палаты прадстаўнікоў выбіраюцца па сістэме адзінага перадавальнага голасу (АПГ) у 39 выбарчых акругах з 3—5 мандатамі ў кожнай.
Сістэма адзінага перадавальнага голасу (АПГ; англ. **single transferable vote, STV**) — гэта выбарчая сістэма, якая дасягае прапарцыйнага прадстаўніцтва без выкарыстання партыйных спісаў.
Выбаршчык атрымлівае спіс кандыдатаў у шматмандатнай акрузе і павінен расставіць іх па парадку пераваг. Пераможцы вызначаюцца такім метадам падліку, які ўлічвае гэтыя перавагі і забяспечвае выбар тых, хто атрымае (з улікам перадачы галасоў) больш за вызначаную квоту.
Гэтая сістэма часта выкарыстоўваецца ў англамоўных краінах: на выбарах у Аўстраліі, Вялікабрытаніі, Індыі, Ірландыі, Мальце.
Выбаршчыкі запаўняюць бюлетэнь, указваючы лічбы 1, 2, 3 і далей у парадку пераваг. Пасля закрыцця выбарчых участкаў урны дастаўляюцца ў цэнтр падліку галасоў, і наступнай раніцай пачынаецца падлік. Выбаршчык можа адзначыць колькі заўгодна кандыдатаў. Кожны бюлетэнь першапачаткова залічваецца ў карысць кандыдата першай перавагі, але падчас наступных этапаў падліку можа перадавацца іншаму кандыдату, калі першы ўжо абраны ці выключаны.
Выбары ў парламент трэба праводзіць не за адзін дзень, а паступова — як у Сенат ЗША. Спачатку пераабіраецца 1/3 парламенту, праз два гады — яшчэ 1/3, і потым — апошняя траціна. Гэта неабходна для таго, каб, калі деструктыўныя сілы (накшталт "Альтэрнатывы для Германіі") пачнуць набіраць папулярнасць, яны не змаглі адразу выйграць выбары, а класічныя дэмакратычныя сілы змаглі адаптаваць свае праграмы пад запыты грамадства.
Прэзідэнт прызначаецца парламентам і прадстаўляе на зацвярджэнне парламенту членаў ураду.
Замцаваць у Выбарчым кодэксе забарону на ўдзел у выбарчых камісіях для бюджэтнікаў (тых, хто атрымлівае заробак з бюджэту). Напрыклад, фармаваць выбаркамы, як прысяжных у ЗША: грамадзянін выпадковым чынам выбіраецца ў склад камісіі, яму даецца аплачваны адпачынак на час выканання абавязкаў члена выбарчай камісіі, пасля выбараў ён вяртаецца на асноўную працу.
Таксама канстытуцыйна забараніць дзяржаве валодаць СМІ або дзяржаўнымі кампаніямі.
Фінансаванне кандыдатаў у парламент павінна адбывацца за кошт падаткаў. Падаткаплацельшчык можа накіраваць пэўны працэнт сваіх абавязковых падаткаў канкрэтнаму кандыдату ў Сойм.
На мой погляд, гэта і будзе ўстойлівая дэмакратыя, улічваючы, што мы знаходзімся ў зоне рызыкі.