Vykładčyca Natalla Dulina: Ja kateharyčna admoviłasia pisać prašeńnie ab pamiłavańni. I ja b była rada, kali b vyvieźli kahości inšaha
«Ja, ščyra kažučy, vielmi nie chacieła źjazdžać ź Biełarusi. Mnie zastavałasia paŭhoda, ja ŭ śniežni pavinna vychodzić. I ja b, viadoma, była rada, kali b uziali kahości inšaha. Ale, na žal, mnie nie dali mahčymaści niejak samoj vyrašać, razumiejecie?»
Vykładčyca MDŁU Natalla Dulina raskazała «Biełsatu» pra abstaviny svajho vyzvaleńnia.
U piatnicu ranicaj 19 červienia da jaje pryjšoŭ apieratyŭnik i skazaŭ sabrać usie rečy. Potym joj i Halinie Kraśnianskaj, jakaja siadzieła ŭ toj ža Homielskaj kałonii, ale ŭ inšym atradzie, skazali pieraadziecca ŭ zvyčajnaje adzieńnie. Ich paviali da mikraaŭtobusa —kala jaho stajała čałaviek 7 u bałakłavach i sabaka.
«Pastavili my rečy ŭ bahažnik, nas pasadzili, zaščapili kajdanki. (…) Nadzieli miedycynskuju masku na vočy i skazali nie čapać jaje».
Kudy ich vieźli, Natalla nie viedała.
«Usiakija dumki ŭ hałavie ŭ hety čas», — pryznałasia jana.
«Narešcie nas pryvoziać, hetak ža ŭ hetych maskach — my ničoha nie bačym — i ŭ hetych kajdankach nas kudyści viaduć pa prystupkach uniz, i my apynajemsia — dziakujučy Hali ja heta daviedałasia — u SIZA KDB».
Tam u pakoi ich abšukali i raźviali pa roznych kamierach. Pozna ŭviečary žančyny schadzili ŭ duš i lahli spać.
U subotu ranicaj ich z rečami paklikali na vychad, ničoha nie tłumačačy.
«Na hałavu bałakłavu biez prarezu, nu prosta jak čorny miašok, taksama kajdanki, i paviali da mikraaŭtobusa. I tam užo nas było šmat. I pavieźli. (…) U niejki momant źniali kajdanki, ale skazali miaški hetyja pakinuć, nie čapać.
I potym, značyć, my źniali miaški, i ŭžo amierykancy patłumačyli, što i jak, dzie my znachodzimsia, i što ciapier my jedziem u Vilniu, u amierykanskuju ambasadu».
Pakul jany jechali, Dulina skazała inšaj palitźniavolenaj, Kraśnianskaj: «Viedaješ, Hala, heta padobna da vykradańnia».
«Moža, jany tak zabaŭlajucca, ale heta niepryjemna», — skazała Dulina ŭ intervju pra KDB.
Kali jana źjazdžała, namieśnik načalnika kałonii joj skazaŭ: «Dulina, apošni raz, jość mahčymaść pryznać vinu».
«Ja skazała: «Nie». Jon kaža: «Nu, značyć, na rasstreł», — uspaminaje jana dyjałoh i dadaje, što pryvykła da hetych «apieratyŭnych žartaŭ».
«Ja, ščyra kažučy, vielmi nie chacieła źjazdžać ź Biełarusi. Mnie zastavałasia paŭhoda, ja ŭ śniežni pavinna vychodzić. I ja b, viadoma, była rada, kali b uziali kahości inšaha. Ale, na žal, mnie nie dali mahčymaści niejak samoj vyrašać, razumiejecie?
Kali b ja ciapier viarnułasia ŭ toj čas, pra jaki ja raspaviała, i viedajučy, što heta takoje, ja b uchiliłasia».
U adkrytym dostupie apublikavali bazu 4000 štatnych supracoŭnikaŭ KDB, imiony ahientaŭ i infarmataraŭ nie nazyvajuć6
Kamientary
Jana aktyŭnaja, moža šmat zrabić na voli. Dobra, što vyjšła.