Хутка дождж — і неба на ўсе маланкі
зашпіляецца па чарзе,
і п’яніць залева зь першае шклянкі,
і дарогу мне разьвязе.
Высыхаюць кроплі — і дзень шчасьлівы
замаўляе: «Песьні пяі!»,
і гучаць шпачыныя пералівы,
і ўстаюць з калень салаўі.
Гэты сьвет ня зломкі пальцам рабілі,
не глухі стары дырыжор.
Дык нашто задыхаемся ў кніжным пыле,
калі ўсім нам
пахне чабор?
Комментарии