Типажи людей «все пропало» и «остановите Землю — я сойду»: как с ними жить
Пишет Виталь Цыганков.
Ёсьць дзьве катэгорыі людзей, якіх я абазначыў бы наступнымі фармулёўкамі: «Усё прапала» і «Спыніце Зямлю — я сыду».
Першыя жывуць з штодзённым адчуваньнем непазьбежнай катастрофы, якая вось-вось спасьцігне чалавецтва альбо ўжо спасьцігла, але проста ніхто гэтага не заўважае. Штодзённыя навіны — аварыі, заявы палітыкаў, немаральныя паводзіны людзей, прымітыўнасьць маскультуры — толькі пацьвярджаюць іхнюю перакананасьць, што «канец ужо блізкі». Таму любая новая падзея, сама па сабе неадназначная, імі ацэньваецца цалкам адназначна — як чарговы крок чалавецтва (альбо прынамсі іхняй краіны ці супольнасьці) на шляху да прорвы.
Людзі «Спыніце Зямлю — я сыду» складаныя і неардынарныя. У адрозьненьне ад сярэдняй масы, яны з асаблівай вастрынёй успрымаюць недасканаласьць гэтага свету і іншых прадстаўнікоў свайго віду. Амаль усе праявы чалавечай дзейнасьці выклікаюць у іх адмову, агіду і абурэньне — і яны шчыра зьдзіўляюцца, чаму іншыя прымітывы не падзяляюць іхнія пачуцьці… Яны любяць за нешта змагацца, але як толькі гэта «нешта» перамагае — часта становяцца ў апазыцыю да сваіх жа поглядаў, паколькі «творчы чалавек заўсёды павінен быць у апазыцыі».
А самае галоўнае, што іхнія погляды ніяк ня зменіш, ніякай зьменнай рэальнасьці. Патрапілі б яны ў рай — першыя палічаць гэта пацьверджаньнем, што «мы ж гаварылі, што ўсё прапала», а другія знойдуць у раі абуральныя недахопы, прыгнёт і дыскрымінацыю.
Нічога не зробіш. Як бы вы не ўдасканальвалі сябе, асяроддзе, мастацтва, краіну, зямлю — яны ніколі ня будуць задаволеныя. Проста зьмірыцца. Успрымаць такіх людзей як частку нашага сьвету. Недасканалага, але цудоўнага ў сваёй разнастайнасьці сьвету.
Комментарии