У Авэйру ўсё спакойна, або Як жывуць і харчуюцца студэнты ў краіне Сонца
Гарадок на поўначы Партугаліі Авэйру вядомы не толькі шыкоўнымі воднымі каналамі, за што Авэйру называюць «партугальскай Венецыяй», але і адной з найлепшых ВНУ ў краіне — Універсітэтам Авэйру.
На тэрыторыі кампуса на мільён квадратных метраў у атачэнні натуральных саляных азёраў апроч мадэрнавых навучальных будынкаў знаходзяцца шматлікія спартовыя аб’екты, бібліятэка, пральня, пошта, банк і нават дзіцячы садок. Каб хапіла энергіі на даследаванне ўсіх цудаў “горада ў горадзе”, трэба шмат і часта падсілкоўвацца, што зусім не праблема: тут 20 кавярняў і 4 сталоўкі.
Кавярні звычайна адчыняюцца а дзявятай, калі пачынаецца першая пара. Звычайны сняданак складаецца з сандвічаў з вяндлінай/маслам/джэмам і кавы ці какавы з малаком. Вельмі распаўсюджаныя бутэрброды з рыбай, што лагічна: Партугалія – краіна на ўзбярэжжы Атлантычнага акіяна, рыба тут ужываецца ў любым выглядзе і ў вялізнай колькасці. За сняданак давядзецца заплаціць 1,5–2 еўра.
Я не вялікі аматар такіх несур’ёзных перакусаў, дый прачынаюся звычайна пазней, таму ў асноўным хаджу ў адну з чатырох сталовак. Адчыненая яна з 12 да 14 гадзін (дзве гадзіны ланчу ў Партугаліі – святое правіла) і з 19 да 21 падчас вячэры. У суворыя часы сесіі адміністрацыя ідзе насустрач студэнтам, і сталоўка адчыненая з ранку да вечара.
Галоўны і, бадай, адзіны недахоп у арганізацыі харчавання -- разлік перадусім праз аўтамат. Усё б нічога - аўтаматызацыя, тэхнічны прагрэс, адсутнасць вялізных чэргаў і штурхатні, непаразуменняў у выдачы рэшты... Але на момант напісання гэтага артыкула дзейны аўтамат быў усяго адзін, так што хуценька ўзяць квіток і пайсці есці не атрымаецца, будзь цярплівы і стой у чарзе. Ці ідзі на хітрыкі, што й робяць звычайна студэнты: прыходзяць загадзя да аўтамата, пакуль народ яшчэ спіць, і спакойна бяруць квіткі на ланч для сябе і сваіх сяброў. Варта адзначыць, што стаянне ў чарзе ўспрымаецца як належнае, аніхто не нервуецца, не глядзіць у роспачы на гадзіннік, народ шумна гамоніць і абменьваецца навінамі.
Стандартны абед для студэнтаў ва Універсітэце Авэйру каштуе 2,45 еўра. Калі хочаш экстра-страву, даплачвай еўра. Для выкладчыкаў і персаналу цана 4,25, а для “левых” наведнікаў – 5 еўра.Варта падрыхтаваць неабходную суму ў 2,45, бо часам аўтамат не выдае рэшты. Увогуле шмат што залежыць ад яго настрою. Аднойчы я засунуў у лот 5 еўра, замовіўшы два квіткі, дык машына бессаромна зжэрла купюру і нічога не дала ўзамен. Бывае й такое.
Падымаемся па лесвіцы наверх, і вось мы ля звычайнай стужкі, дзе кожнаму па чарзе накладаюць ежу ці па асабістым жаданні, ці тое, што засталося (залежыць ад таго, у які час да закрыцця ты прыйшоў).
Самае нясмачнае з таго, што прапаноўваецца, – суп.За паўгода знаходжання тут я каштаваў супы толькі двух тыпаў: альбо з цёртай бульбы разам з макаронамі, альбо з той самай цёртай бульбы і нейкімі водарасцямі. Суп нават не нясмачны, ён проста ніякі. Але дзеля адчування гарачага і вадкага ўнутры й на гэтым дзякуй.
У астатнім да меню нараканняў няма.
На “другую страву” гатуюцца вялікія порцыі бульбы/макароны/рысу з вялікай колькасцю мяса ці рыбы. Досыць часта можна натрапіць на экзатычныя ці нетыповыя стравы, напрыклад, на васьмінога ці на мясцовыя чабурэкі ў паніровачным цесце. Велізарны плюс -- натуральнасць прыгатаванай ежы. Аніякага фаст-фуду вы тут не ўбачыце.Усё прыгатавана згодна з парадамі дактароў-гастраэнтэролагаў, але пры гэтым усё вельмі смачнае. Мяса без пражылак, з мінімальнай колькасцю тлушчу. Рыба пратушаная да мяккага стану, што праўда, не ачышчаная ад костак. Але гэта ўжо прыдзіркі.
Таксама ў цану 2,45 еўра ўваходзіць садавіна: на выбар грушы, яблыкі, апельсіны, слівы, бананы, часам бываюць кавуны й дыні – а таксама дэсерт, салодкі рысавы пудынг з карамеллю альбо ёгурт.
На жаль -- як спачатку здаецца, – запіць усе смачнасці можна толькі звычайнай вадой, якую наліваюць са спецыяльных машын тут жа, у зале. Але пасля ланчу ўсе звычайна ідуць у найбліжэйшую кавярню “на каву”. Усё вельмі няспешна, спакойна і нават крыху ўрачыста. Для партугальцаў ежа -- гэта не столькі неабходнасць, колькі традыцыя і адпачынак.
* * *
Каментары