Аглядальнік «Радыё Свабода» Алена Рыкаўцава піша ў фэйсбуку, пра што маўчаць расійскія федэральныя тэлеканалы.
«Пяцярых сёння хаваюць у Омску. Дваіх у Новасібірску. У Арэнбургскай вобласці сёння аб'яўленая жалоба. Яшчэ іх павезлі ў Іркуцк, у Башкірыю, у Санкт-Пецярбург. Плачуць па ўсёй краіне. Але для федэральных каналаў гэта больш не тэма.
«Правы сектар ідзе да Еўропы. Украінскія ўлады не могуць справіцца з радыкаламі». З гэтага пачынаюцца іх праклятыя навіны. А пра загінулых хлопцаў у гэтых навінах ўжо ні слова.
Вось у гэтыя хвіліны ў Омску ідзе пахаванне. Ужо другое за дзень. Але адтуль няма нічога. Ніякіх жывых уключэнняў. А я ж вельмі добра памятаю, як дзень напралёт па Расіі-24 транслявалі пахаванне Луганскага баевіка Мазгавога. Як без канца давалі мікрафон блізкім, сябрам, мясцовым жыхарам, як яны ў гэты мікрафон плакалі, што якім ён быў выдатным заступнікам і абаронцам.
Пра хлопцаў з роднай расійскай арміі, якія, між іншым, фанатычна хацелі служыць у войсках ВДВ, за гэтыя дні па федэральных каналах не перадалі, не працытавалі ні аднаго жывога водгуку, спачуванні ад жывых людзей. Не лічачы пуцінскага ў пяскоўскім пераказванні. Гэта ў першы дзень. А ўчора, на другі, выступаючы перад вучонай моладдзю на Клязьме, ён пра гэтых маладых больш не ўспомніў. Усміхаўся, ззяў, віншаваў з добрым надвор'ем. Як не было омскай казармы. Іх прозвішчаў за гэтыя дні не прамовілі ні на адным федэральнай канале. Яны безыменныя, усе 23. Нічога персанальнага.
Хоць у кожнага з іх ёсць свая старонка ў сацыяльнай сетцы. І ёсць фатаграфіі. І можна ж было хоць неяк, хоць нешта сказаць пра іх, пра іх сем'і, напрыклад пра тое, што нявеста загінулага Алега Кортусава, а ён быў перспектыўным омскім барцом, чакае дзіця. У Ягора Германа, той таксама з Омска, заставаўся малы, якому менш за год. Я не кажу ўжо пра сённяшнюю дапамогу іх блізкім. Блізкім загінулых і блізкім тых, хто выжыў.
Аміча Валодзю Пятрова ў цяжкім стане павезлі ў Маскву. Мінабароны аплаціць яго лячэнне. Аднак жа на праезд і пражыванне ў Маскве сваякоў грошы не выдзяляюцца. А мама зусім без сродкаў. Таму ў Омску ёй збіралі ўсім светам. Яны чаму не хочуць сказаць пра гэта на сваіх федэральных каналах з іх шматмільённай аўдыторыяй? Яны чаму не хочуць расказаць хоць нешта чалавечае пра гэтых хлопцаў і прапанаваць краіне — можа яна таксама захоча ім дапамагчы, акрамя той аднаразовай дапамогі, якую іх сем'і атрымаюць ад дзяржавы, але атрымаюць не адразу ж?
Я пра іх больш нічога не хачу казаць. Хай яны неяк жывуць з усімі сваімі ганебнымі ўстаноўкамі. Я толькі хачу сказаць хлопцам: бывайце.
І яшчэ ў памяць пра іх апублікаваць вось гэтую фатаграфію, якую знайшла на старонцы аднаго з іх, Сяргея Філатава. Сам ён другі справа ў апошнім шэрагу. А на пярэднім плане Валерый Ламаеў з Санкт-Пецярбурга. Ён таксама загінуў. Здымак зроблены 12 ліпеня, за некалькі гадзін да трагедыі, у той самай казарме.
Праз дзевяць месяцаў пасля вызвалення памёр палітвязень Валерый Богдан7
Каментары