«Каб быць з фізічным светам на ты». Журналіст Галко, перабраўшыся з Украіны ў Польшчу, пайшоў працаваць на стайню
У радыё «Рацыя» ёсць праект «Жыццё з нуля», у якім расказваюцца гісторыі беларусаў, якім на эміграцыі давялося пачынаць усё спачатку і засвойваць новыя прафесіі. Гэтым разам героем публікацыі стаў журналіст Зміцер Галко, які з 2014 года жыў на дзве краіны — Беларусь і Украіну, у 2018 годзе з-за палітычнага пераследу з'ехаў ва Украіну, а ў кастрычніку 2023-га перабраўся адтуль у Польшчу, дзе цяпер працуе на стайні.
Зміцер Галко з жонкай пераехаў з Украіны ў Польшчу напрыканцы 2023 года. Свой ад’езд журналіст патлумачыў тым, што ва Украіне для яго было заблакаванае нармальнае функцыянаванне:
«Мы з 2021 года чакалі статусу бежанцаў і не атрымлівалі яго. Таксама былі заблакаваныя банкаўскія карткі. Але гэта не толькі нам, індывідуальна, а ўсім беларусам. Да таго ж заканчваліся тэрміны дзеяння пашпартоў. Мы ўсяляк намагаліся вырашыць гэтую праблему, у тым ліку ўладкавацца ва УСУ. Уласна кажучы, гэта і стала апошняй кропляй, калі мы не змаглі гэтага зрабіць.
Гэта ўвогуле троху абсурдна нават, бо шмат людзей уцякае ад гэтага, а мы туды ішлі самі, а ў нас не атрымалася проста праз бюракратыю. Фактычна не было магчымасці працаваць афіцыйна.
Апошняя мая праца была ва ўрадавым аналітычным цэнтры «Цэнтр стратэгічных камунікацый і інфармацыйнай бяспекі». Я працаваў там да канца 2022 года. Да гэтага ніхто там не прасіў дакументаў, я па-шэраму працаваў. Хоць мяне афіцыйна прадстаўлялі, у тым ліку, розным амбасадарам. А тут раптам спатрэбілася афіцыйная рэгістрацыя. То-бок немагчыма стала жыць і працаваць без статусу ўцекачоў.
У нас быў вымушаны ад’езд. Мы не ўцякалі ад вайны. Калі б мы збіраліся з’язджаць, то зрабілі б гэта, як бальшыня, у лютым 2022 года».
Пасля патрабавання падаць афіцыйную рэгістрацыю на працу Змітру давялося развітацца з цэнтрам, пасля чаго ён вярнуўся ў журналістыку.
Апошнія месяцы да ад’езду з Украіны Зміцер ездзіў па ўсёй краіне. Разам з жонкай яны надоўга заставаліся ў Харкаве, Мікалаеве, Херсоне, прычым часта за паўтара кіламетра ад расійскіх пазіцый. Часта сям’і даводзілася жыць пад пастаянным абстрэлам. Але базавым месцам жыхарства ў Змітра быў Кіеў.
Пра Польшчу, куды давялося пераехаць, Зміцер ведаў мала:
«Як ні дзіўна, я вельмі мала ведаў пра Польшчу. Нашмат болей я ведаў, напрыклад, пра Вялікабрытанію ці пра ЗША, а вось пра суседзяў ведаў мала. Неяк у нас так склалася, можа, праз імперскую мадэль успрымання рэчаіснасці і пабудаваную з дзяцінства інфармацыйную прастору. Я не з Заходняй Беларусі, таму пра Польшчу ведаў мала».
Польшча была адзінай краінай, куды мог выехаць Зміцер. Як патлумачыў журналіст, калі б ён меў нейкі статус ці часовы дазвол на жыхарства, то пасля 24 лютага 2022 года мог бы ехаць у любую краіну свету. Аднак у яго аніякага статусу ці ДНЖ не было, таму яны з жонкай разглядаліся амаль як нелегалы. Абіраць краіну яны не маглі. Таму для выезду застаўся адзіны варыянт, улічваючы, што ў Беларусь ён не мог вярнуцца. На мяжы давялося прасіць прытулку. Акрамя таго, у Польшчы ў Змітра жыве сын, ёсць шмат сяброў.
Зміцер расказаў, што было складаным для яго ў адаптацыі:
«Нечакана даволі высокім выявіўся моўны бар’ер. Мне падавалася, што яго проста не будзе. Цяпер ён для мяне ў пэўным сэнсе ўжо пераадолены. Я, прынамсі, 100% таго, што чую, разумею. І даволі шмат ужо магу адказаць, калі трэба. Шмат што тут не так: атмасфера, тып людзей і нават надвор’е. А яшчэ дарагая арэндная плата за кватэру, асабліва пасля Украіны быў нават шок, настолькі яна вялікая».
Цяпер Зміцер з жонкай жыве ў Вялікапольскім ваяводстве. Жыве там, дзе працуе. «Мы жывём, можна сказаць, на стайні», — жартуе Зміцер.
Спачатку ён жыў у сына пад Варшавай. Потым тры месяцы ў Познані ў сяброў. А потым паўгода здымалі кватэру.
«Гэта было цяжка. На ўкраінскія грошы мы аддавалі 30 тысяч грыўняў за кватэру. За такія грошы ў Кіеве можна жыць у цэнтры на Хрышчаціку», — згадвае Зміцер.
Калі пераехаў у Польшчу, Зміцер не адразу пачаў працаваць з коньмі.
«Спачатку ў мяне была дыстанцыйная праца. Гэта яна мяне часткова выштурхнула сюды, на прыроду. Бо яна была вельмі таксічнай. Яна была звязаная з маніторынгам беларускай прапаганды. І гэта было настолькі агідна, настолькі таксічна, настолькі псіхалагічна цяжка, што мне захацела назаўжды ўцячы з інфармацыйная прасторы. Паўгода цягнулася гэтая праца. І гэта было немагчыма», — расказаў журналіст.
Зміцер Галко кажа, што заўжды марыў быць фермерам і працаваць на прыродзе. І нават сямейная рэліквія, якую з сабой возіць Зміцер, — гэта падкова ад прадзеда Васіля:
«Мой дзед, напрыклад, заўжды хацеў мець каня, а ў Савецкім Саюзе прыватныя коні былі забароненыя. І толькі перад смерцю, у дзевяностыя, бацька купіў майму дзеду каня».
Зміцер мэтанакіравана шукаў занятак, звязаны з коньмі. Ёсць нават спецыялізаваныя суполкі для пошуку такой працы. Новая праца Змітру падабаецца, хоць яна і аказалася цяжэйшай, чым думалася:
«Выйшаў з дому, тут у цябе ставок, вада, чаплі лётаюць, буслы, яноты бегаюць, алені, коні, лясы, палі, далягляды».
Зміцер расказаў пра яшчэ адзін фактар, які падштурхнуў яго абраць менавіта гэтую працу:
«Як чалавек, які быў непасрэдным сведкам вайны на працягу 10 гадоў, а астатнія 2 гады жахлівай вайны, я стаў такім сурвівалістам. Я бункер сабе не будую. Але…
Ведаеце, калі людзі вайну ўспрымаюць праз навіны, то гэта для іх нешта са свету эмоцый, маралі, яшчэ чагосьці нематэрыяльнага. А калі ты там знаходзішся, ты разумееш, што гэта ў першую чаргу фізіка, калі трэба паспець уцячы ці схавацца.
І паколькі я даволі песімістычна гляджу на развіццё падзей і думаю, што найгоршае наперадзе, я б хацеў да гэтага быць фізічна лепш гатовым. Таму вырашыў ад нематэрыяльнай працы перайсці да фізічнай. Менавіта таму, каб быць з фізічным светам на ты».
Цяперашняя праца ў Змітра пачынаецца з кармлення коней. Потым трэба надзець адмысловае адзенне на тых, хто яго носіць. Зміцер прызнаецца, што ў яго напачатку дрыжалі рукі:
«Ты заходзіш да вялікай жывой істоты, якая троху нагадвае цмока. Тут рэальна вялікія коні. І гэтыя істоты дыхаюць, варушацца, нагой тупаюць. І ты думаеш, як бы табе зараз не прыляцела па лобе. Бо калі трэба боты надзець, то знаходзішся проста пад нагамі каня».
У стайнях, дзе працуе Зміцер, знаходзяцца спартыўныя коні. Сярод іх і старыя, ад якіх не адмовіліся гаспадары. На стайні налічваецца прыкладна 56 жывёлін. Зміцер пакуль працуе без выходных, бо інакш атрымаецца зусім малы заробак. Праца — не самая прывабная, бо яна цяжкая і кепска аплачваецца. Таму людзей на стайні не хапае. Аднак Зміцер атрымлівае ад яе тое, што яму патрэбна на гэты момант: фізічную загартоўку, знаходжанне на прыродзе і псіхатэрапію.
Змест працы — у кармленні, адзяванні, прагулцы і суправаджэнні коней па індывідуальных месцах, так званых кватэрах. Пасля гэтага неабходна на стайнях прыбрацца. Прыбіранне стайняў — фізічна цяжкая праца, але нескладаная. Бо з самімі коньмі ёсць шмат нюансаў, гаворыць Зміцер:
«У мяне і ўцякалі коні. І калі памыліўся і не туды паставіў, то коні могуць сарвацца і ўсё паламаць. І трэба характары коней ведаць: хто як, хто дзе і хто што».
Пасля прыбірання стайняў частку коней заводзяць у боксы, частку вядуць на трэніроўкі.
Па журналістыцы Зміцер пакуль не сумуе. Але не лічыць гэта перагорнутай старонкай. У Беларусь ён бы хацеў вярнуцца, калі гэта будзе адносна бяспечна. І хацеў бы, калі пачнуцца перамены, удзельнічаць у жыцці краіны. Можа быць, нават балатавацца ў дэпутаты.
«Я хацеў бы актыўна ўдзельнічаць у перабудове краіны, бо гэта мая радзіма і мы нясем за яе адказнасць», — падсумаваў Зміцер Галко.
Беларус здолеў пераканаць суд, што яго прызналі пагрозай для бяспекі Польшчы беспадстаўна
Кітаянка, якая падарожнічае з баранам па Польшчы, раней выгульвала ў Маскве цяля, а ў Лондане — свінню
«Я казала, што гэта сабака». Памятаеце пра барана, якога абмяркоўвае ўся Польшча? Яго гісторыю расказала гаспадыня
Цяпер чытаюць
Стала вядома, што за 200 тысяч еўра прапаноўвалі Сяргею Ціханоўскаму «беларускія бізнэсмены»29
Каментары
Жыве радзімая!