ДАЛЁКІЯ СНЫ, ДЗІЎНЫЯ КВЕТКІ
Алесю Разанаву — ліст
пакуль ты карміў гановэрскіх птушак
тут памірала эпоха
стагнала, курчылася, рассыпалася на шматкі
заўтрашніх газэтаў
аскепкі сноў, забытыя дробязі
ўспаміны герояў
а потым
памірала ціха і незаўважна
пакідаючы пасьля сябе
чыстыя вуліцы й гару трупаў на тэлеэкране
дзюркі нэкралёгаў
усталяваныя рэпутацыі
параграфы ў гісторыі літаратуры
не, мы яшчэ не памёрлі, шапталі героі
адзін аднаму ў даўгіх калідорах
халодных шэрых будынкаў
а хтосьці кранаў рукамі сьцены
а хтосьці нема крычаў на папялішчы
пра цёмныя часы аднаразовых чалавечкаў
хцівых відовішчаў
часы блізкай сьмерці…
пакуль ты карміў гановэрскіх птушак
тут памірала паэзія
зьбірала поўныя залі
інтэрвію ў лепшых газэтах
а потым клалася і памірала
проста так
ад шчасьця — ці ад агіды
Алесю, няма як перадаць гэты ліст
туды, дзе ты сёньня. На мяжу сну і явы
да гановэрскіх птушак, на самы скрай сьвету
бо мы цені чужых сноў — несьмяротныя цені
разам з Эўрыдыкай заблукалі сярод жывых
сьпяваем, плачам, дакранаемся да аблокаў
бо сьмерць немагчыма там, дзе не было нараджэньня
каму за гэта падзячыць — Плятону, Ісусу, Лао Цзы
я ня ведаю
* * * (скажы тыя словы)
скажы тыя словы
таямнічаю моваю восеньскіх рыбаў
тое ж усё:
доўжыцца сон берагоў
ня ведае дна акіян
прывідная рука
пэндзлем правіць
шуму высахлых дзён
на перасохлых губах
Gerai, літоўскае слова
ціха gerai шапачу, так ціха, што неба ледзь чуе
словы мае, а словы і смага — навошта?
словы і згадкі — навошта?
ледзь варушацца губы
ўсё, што трымалі, цяпер аддаюць — непатрэбна
гэта нікому
ўздрыгваюць, ледзь варушацца губы і слова
як пропуск — gerai
добра? даруй — шапачу я так ціха, што неба
ўздрыгвае і ня бачыць
бачыць ня хоча, а слова, як пропуск
ўздрыгвае і ня бачыць…
помнік у сэрцы маім і табе замест кветак
словаў жалобных, астылых і вечных — ахвяра
Цяпер чытаюць
«Я хачу справядлівасці — і для жанчын, і для сябе». Шчырая гутарка з Андрэем Стрыжаком пра скандал з дыкпікамі, залежнасці і будучыню37
Каментары