(30.09.1931—29.03.2016)
Ты з кватэры глядзіш праз вакно, нібы з неба,
Аб якое разбіўся матыль адзінокі,
Бо да сонца хацеў, што схавалі аблокі,
З якіх сыплецца дождж, як асенняе срэбра.
Ты не ўспеў матылю даць жаданую волю
І цяпер ты ў журбе, як апошні ваяр.
Завяршаецца дзень, бы стухае пажар,
Што ў табе не стухаў і не стухне ніколі,
Як не знікне любоў у тых словах, якія
Ты сказаў і пачулі іх зоры і край,
Дзе яшчэ цячэ Гайна, дзе кветкавы рай
І дзе людзі, як вершы твае трапяткія,
Самавіта жывуць і жыць будуць бясконца,
Бо дажджы і снягі прамінуцца, і сонца
Зноў асвеціць зямлю, дзе бярозы шумяць,
Дзе крыніцы бруяцца і дзе сенажаць
Затапіла смуга, праз якую ідзеш
І Купалу з сабой, як прарока, вядзеш
У Краіну, якую ствараў і любіў,
За якую сябе па крывінцы губіў,
Сэрцам верыў, што мы пройдзем выбраны шлях
Не на мокрых каленях, на моцных нагах,
Як ішлі нашы продкі, каб ішлі гэтак мы,
Не баяліся век ні сумы, ні турмы.
Ты глядзіш праз вакно, як праз вечнасць глядзіш,
З неба сыплецца дождж адзінокі, як крыж,
І ляціць матылёк, як святая душа,
За якую маліўся ты ў думках спярша,
А пасля ў сваіх вершах, што сталі табою
І навек застануцца тваёю душою,
Каб ішоў ты па роднай Лагойскай зямлі
І ў слядах тваіх кветкі, як зоры, цвілі.
Ты глядзіш праз вакно, як праз роднае неба,
Аб якое разбіўся матыль адзінокі,
Бо да сонца хацеў, што схавалі аблокі,
З якіх сыплецца дождж, як вясенняе срэбра…
30-31.03.2016
Цяпер чытаюць
Два сакрэты, дзякуючы якім адбылася кар'ера новага прэс-сакратара МЗС Руслана Варанкова11
Каментары