«Баліць — трындзец як». Ваданосава распавяла пра аперацыю і цяперашнюю рэабілітацыю
У канцы мая спявачка Кацярына Ваданосава даведалася, што ў яе рак малочнай залозы. Нядаўна ёй у Польшчы зрабілі аперацыю. У Instagram яна распавяла, як тая прайшла і як цяпер сябе адчувае.
Сезон постаперацыйнага чылаўту аб'яўляю адкрытым.
Адпусцілі дадому. У панядзелак — на перавязку, агляд і заняткі па рэабілітацыі і распрацоўцы рукі.
Што я вам скажу: аперацыя — фігня. Падчас аперацыі ты спіш, і табе нармальна. Мне, напрыклад, снілася пад наркозам, што я ем бутэрброды з джэмам. Потым, пакуль праз катэтар табе шпуляюць стопіццот кропельніц, у тым ліку і анаболікаў, таксама ок.
Бальнічныя ложкі ўпраўляцца пульцікамі: захацела — на кнопачку націснула, і спінку падняла, захацела — апусціла, а ногі, наадварот, задрала, — кайф. А ў кватэры, на раскладной гаўняцкай канапе — быццам аскезу на сябе ўскладаеш… Але любы мінус можна ператварыць у плюс: напрыклад, паныць і выпрасіць у мужа шэзлонг на гаўбец)) Цяпер сяджу як хамаватая памешчыца са старарэжымных раманаў, пледам укрытая, у піжаме, гляджу на свет з вышыні свайго становішча)
Пасля аперацыі вечарам страціла прытомнасць у прыбіральні, упала, ударылася аб ракавіну, цяпер дома агледзела сябе, як магла — мамачкі! Пабітая галава, усё плячо сіняе, на правым паўдуп'і — гематомішча… Прайграла бой тубзіку.
Дрэнажны шланг, ушыты пад скуру замест выразанага лімфавузла, муляе яшчэ. Пару разоў забывалася, што на яго канцы — бутэлька, куды сцякае лімфакрывяная вадкасць з мяне (адзін сябар назваў гэта «ваданосавы сок»: як бярозавы, толькі ванітоўна-брыдкі), і валачыла за сабой гэты канструкт, як каціны хвост з бляшанкай на канцы.
Новая грудзь пакуль разы ў два большая за старую. Усе кажуць, што прыгажэйшая, і прапануюць зрабіць, каб правая, старая, была такога ж памеру. А я чакаю, пакуль спадзе ацёк, і вернецца мой мілы добры памер А, з якім можна хоць на батуце скакаць, хоць мадэлькай быць: пасуе ўсё і сядзіць цудоўна, як на вешалцы.
Сама хадзіць пакуль не магу. Такое адчуванне, што замест раку мяне заразілі хваробай Паркінсона.
Карацей, усё нармальна. Шоў выглядае прыгожа, нітачкі з яго тырчаць блакітныя, ёд вакол скуру пафарбаваў у залаты — прама як мілы сэрцу сцяг [украінскі], і акурат каля сэрца.
А насамрэч баліць — трындзец як. І з трубкай гэтай з цела, можа, яшчэ месяц хадзіць. І аперацыя — гэта толькі пачатак. Але час, здаецца, ёсць. Так што свой марафон прайсці, спадзяваюся, паспею.
Спявачка Кацярына Ваданосава — пра рак і думкі пасля пастаноўкі дыягназу
Цяпер чытаюць
Каментары