Журналістка кранальна развіталася з рэчамі, пакінутымі на радзіме
«Я думала, што ўжо пражыла боль эміграцыі, але ўчора даведалася, што бацькі раздаюць маё адзенне і абутак… і мяне ТАК стрыгерыла! Непатрэбна мне тое адзенне, але нібыта абрываецца хоць нейкая надзея на вяртанне дадому», — напісала ў сацсетцы X журналістка Юлія Матузава.
У Юліі бацькі прасілі згоду, каб раздаваць яе рэчы знаёмым, а пазней яна зразумела, што ейнага ў Беларусі застаецца ўсё менш.
«Мае рэчы, маё мінулае жыццё ўжо больш за два гады захоўваюцца ў бацькоўскай кватэры ў звычайных скрынках. Пытаннем часу было што з імі зрабіць. У мяне і ў маёй сям'і ўсё ж выспела гатоўнасць разабраць тыя скрынкі», — расказвае журналістка.
Юлія Матузава зʼехала з Беларусі ў чэрвені 2021 года «на месяц у камандзіроўку ад рэдакцыі». Тады яна працавала на Еўрарадыё. У Варшаву ўзяла самае неабходнае. З выправы вярнуцца на радзіму не можа. На яе распачалі крымінальную справу за тое, што журналістка. Боль эміграцыі даймае дагэтуль, прызнаецца яна.
«Я ніколі не планавала зʼязджаць у іншую краіну так надоўга, таму ўспрымаю гэты вопыт вымушаным і, вядома, несправядлівым. Маю сямʼю, блізкіх сяброў я не бачыла ўжо больш за два гады. Сумую па родных мясцінах, па Мінску, кватэры, магчымасці наведваць бацькоў на выходныя і працаваць журналістам дома», — кажа яна.
Яе новым, часовым домам стала Іспанія.
Юлія кажа, што найдаражэйшае і патрэбнае бацькі ёй прывезлі. Але яе гісторыя не ўнікальная. Шмат хто з беларусаў выпраўляўся на чужыну негатовымі са спадзевам хуткага вяртання. Цяпер жа мінулі гады і блізкім даводзіцца займацца пакінутымі рэчамі.
«Мае кнігі, карціны, якія сама малявала, сувеніры з падарожжаў — застаюцца ў бацькоў і не будуць раздавацца. А прывезці іх мне даволі складана. Ды і я пакуль жыву ў маленечкай студыі, дзе проста немагчыма ўсё размясціць», — адзначае Юлія.
Журналістка з тых беларусаў, якія плануюць вярнуцца на радзіму, «калі нешта там зменіцца». Думкі, што вяртання не будзе ўвогуле, яна не дапускае.
«Наша Нiва» — бастыён беларушчыны
ПАДТРЫМАЦЬГлядзіце таксама:
«Маці перадае мне закаткі». Беларусы ў эміграцыі дзеляцца, якія падарункі папрасілі з радзімы
Каментары