«Мы можам гаварыць пра нулявыя як пра нармальную краіну. І пра дзясятыя — як пра страчанае дзесяцігоддзе».
Падчас размовы ў новым выпуску ТОКу бізнэсмен Аляксандр Кныровіч звярнуў увагу на заяву Лукашэнкі аб тым, што «ў кожнага беларуса цэлая тысяча долараў у банку». Ён лічыць гэта галоўнай хлуснёй.
Бізнэсмен заўважае, што для разліку бярэцца агульная колькасць грошай на рахунку:
«На дэпазітах ляжыць $595. А астатнія $400 — гэта заробак, які сёння прыйшоў, а заўтра чалавек яго патраціць. Ці гэта пенсія, якая прыйшла і будзе выдаткавана на звычайныя рэчы».
Бізнэсмен таксама прапануе паглядзець, колькі чалавек маюць уклады ў банках. Па яго словах, з 9 мільёнаў насельніцтва «толькі мільён нешта мае ўкласці на гэты дэпазіт. Восем мільёнаў не маюць наогул ніякіх дэпазітаў».
Кныровіч параўноўвае сітуацыю з суседніх з Беларуссю краінах Еўропы:
«У Латвіі лічба самая малая — гэта 6 тысяч долараў на чалавека. Самая вялікая будзе больш за 8 тысяч. Такім чынам, на дэпазітах у літоўцаў і палякаў у 15 разоў больш грошай. І там амаль кожная сям'я мае дэпазіт».
На пытанне аб тым, што, можа, беларусы захоўваюць свае зберажэнні дома пад падушкай, Кныровіч адказаў: «Упэўнены, што гэта не так. Магчыма мы атрымаем яшчэ 600 долараў, якія схаваныя пад матрацам да тых 600, што ў банку.
І на гэтым усё. Менавіта таму што заробак у Беларусі чыстымі 550 долараў, а ў Эстоніі, Літве гэта ўжо лічба 1200-1300 пасля падаткаў».
«Мы — краіна, якая засталася на месцы. Любы чыноўнік (і сам Лукашэнка) калі пачынае казаць «у параўнанні з 91-м годам», ці з 2000-м, ці «за 30 гадоў», вось з гэтага месца пачынаецца хлусня.
Чаму? Таму што, калі ты глядзіш на развіццё Беларусі, ты бачыш, што напрыканцы 1990-х гэта быў такі рост, калі мы нашу вытворчасць (тыя самыя МАЗы) загружалі, і гэта пачынала працаваць. 2000-я гады гэта быў «вуглевадародны бум» услед за Расіяй. У 2011-м мы сталі колам. Пачалося балота. І за апошнія 10 гадоў мы засталіся на месцы. <…> Гэта страчанае дзесяцігоддзе. <…> Мы можам гаварыць пра нулявыя як пра нармальную краіну і дзясятыя як пра страчанае дзесяцігоддзе».
Глядзіце цалкам:
Цяпер чытаюць
«Стаяць на сваім, кожны наколькі можа!» Вялікая гутарка з Наталляй Дулінай пра гопнікаў з ГУБАЗіКа, Калеснікаву і што там у каго ў калоніі11
Каментары
Гэта моцная ілюзія спадара Кныровіча. То былі часы росту сусветных нафтавых коштаў, калі лукашэнка атрымліваў вуглявадароды па палітычна заніжаных расейскіх коштах, частку перарабляў, частку проста перапрадаваў на захад, але па сусветных коштах і не аддаючы Расеі экспартовыя мыты. Істотная частка гэтых грошаў ішла на спробы гальванізаваць неэфектыўны дзяржсэктар і пазбегнуць ў ім структурных рэформ і тонкім пластом распаўзалася па ўсяму беларускаму грамадству, падтрымліваючы міф аб "эфектыўнай беларускай мадэлі". Эфектыўнасць эканомікі не расла, але даходы насельніцтва сапраўды раслі, таму ўсё гэтае шчасце было часовым. Але інвеставаць гэтыя даходы ва ўмовах немагчымасці існавання фондавага рынку пад час дыктатуры было няма куды, апрача нерухомасці і банкаўскіх дэпазітаў. Гэта нават пры адсутнасці ільготнай іпатэкі справакавала напампоўванне бурбалцы на рынку нерухомасці. Напампоўцы коштаў спрыяла і тое, што первічны рынак нерухомасці кантраляваўся лукашэнкай і будаваць дазвалялася толькі набліжаным да лукашэнкі. Бізнэс клімат, як і раней, заставаўся неспрыяльным і непрадказальным. Адначасова за кошт нафтадаляраў ішло замацаванне дыктатуры і далейшае знішчэнне дэмакратычных інстытутаў. Таму аніякай нармальнай краіны нават тады не існавала - гэта быў выключна часовы эфект расейскага нафтагазавага допінгу.