Чакаем славянскага брата

Колькі памятаю з часоў незалежнасці адны размовы: расіяне прыехалі, скупілі зямлю, пасля скупілі кватэры і г.д. А станеш глыбей капаць, высвятляецца, што гэта беларусы, закінутыя воляй лёсу ў Расію, вяртаюцца на радзіму.

Спачатку пасылаюць сюды вучыцца дзяцей. Зарабіўшы пенсію, прыязджаюць і бацькі. Так было раней. А апошнім часам усё часцей з’яўляюцца карэнныя расіяне. Машыны з расійскімі нумарамі можна сустрэць у любой частцы Беларусі. Быццам хочуць тут нешта знайсці. Можа, сваё шчасце?

Прыезджыя з Масквы і Падмаскоўя асцярожныя. З расійскай глыбінкі — напорыстыя. Адзін такі зняў кватэру. Папрасіў зніжку на славянскае братэрства. Скінулі 20 у.а.. Папрасілі пашпарт. Кажа: «Часова адсутнічае». Паказвае пасведчанне пампезна названай арганізацыі. Кажа: «Наша кампанія купляе ў Беларусі адно прадпрыемства. Гэта толькі пачатак. Праз год у нас іх будзе тры ці чатыры».

Жонка не працавала. Адно дзіця, дзяўчынка 5 гадоў, але нанялі няню з педагагічнай адукацыяй. Абавязковая прыкмета заможнасці: няня ці гувернантка, як у серыялах. Жонка была маладая прыемная жанчына. Ад няні лішняга не патрабавала, таму ў той быў вясёлы хітраваты позірк (чаму б не зарабіць на чалавечай фанабэрыі?).

Праз год сям’я купіла джып. За машынай злёталі ў Арабскія Эміраты, там яны таннейшыя. Тыдзень пераганялі ў Беларусь. Імкліва каталіся па мінскіх вуліцах. А праз колькі месяцаў сям’я стала эканоміць грошы. Няня знікла, жонка з’ехала на радзіму, у Стаўрапольскі край, да мамы. Гаспадар пачаў прадаваць джып. Цану паставіў максімальна высокую, але купцоў не было. Ён збіраўся дадому, са скрухай у голасе гаварыў: «Заставайцеся тут са сваім бацькам…» Высветлілася, што набыццё прадпрыемства прабуксоўвала, дырэктар кампаніі рэзка скараціў зарплату.

Пакаваць рэчы была выкліканая сяброўка жонкі. Жанчына прыехала аж з Баранавіч і сумленна і акуратна два дні ўсё складала для транспарціроўкі. Усё гэта — за дзякуй і славянскае сяброўства. А гаспадар быццам быў заняты па справах. Пасля пагнаў у Баранавічы джып пад ахову сяброўкі, каб не плаціць у Мінску за стаянку. Дваістае ўражанне: здаецца, і дрэннага нічога не рабіў, а такое адчуванне, што з цябе хочуць скарыстацца.

Дзе ён цяпер? На якіх прасторах вандруе са сваім пасведчаннем з двухгаловым арлом? Невядома. Звёз з нанятай кватэры 6 крыштальных фужэраў і 2 падушкі. Пакінуў неаплачаны рахунак за тэлефон (90 тысяч). Звязаліся па мабільным, папрасілі разлічыцца. Адказаў, што будзе ў Мінску і ўсё верне. Да цяперашняга часу чакаем славянскага брата.

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0