Стаяла на няміскім узвышшы дрэва. Стары, магутны каштан, з разложыстымі галінамі, бы рукамі, што кранаюць неба. Менскі старажыл.
Пазіраў з пагорку на мітусьлівую беганіну ды адным сваім выглядам замаруджваў навокал час. Зь якога месца вуліцы ні зірнеш на дрэва — убачыш надзейнага вартаўніка маляўнічых дамкоў за яго сьпінай, вежаў Марыінскага касьцёлу і нават, калі ўглядзецца, ратушнага вяршка. Унізе ўжо спляжылі старыя падмуркі, завалілі дзьве вялікія таполі, рыюць чарговы катлаван у пластах XVII ст. Дзікі плюшч ужо не зачырванее ў кастрычніку на шурпатай цаглянай сьцяне, а папараць, што расьце ў расколінах, засыплюць друзам. Мы ж ня будзем ужо маладымі ў параўнаньні зь немалым векам магутнага дрэва, затое зразумеем, чаму Рым і цяпер называюць «вечным горадам».
Што замінае гэтым убогім праектавальнікам бачыць? Зрэзалі пагорак на Верхнім горадзе, зьнявечылі спрадвечны менскі ландшафт. Стопчуць і той, на якім стаяла дрэва. Пазбавяць духу даўніны рэшту няміскіх двароў, дамкоў, ды ўтыркнуць побач шкляную сьмярдзючую пачвару, хіба што з блакітнымі вокнамі, маўляў, каб нагадвалі падземную рэчку.
Мы прамаўляем словы «Менск», «Няміга», «Сьвіслач», «Пярэспа», «Неба», «Зямля», «Дрэва» як зачур ад калецтва.
Вольга Бабкова
Цяпер чытаюць
Яўген Афнагель расказаў, што было пасля суда, дзе скандавалі «Верым, можам, пераможам!» І назваў, хто для яго сапраўдны лідар Беларусі8
Каментары