Siarhiej Astraviec piša na svaim błohu pra haradzienskaha Boha.
Siarhiej Astraviec piša na svaim błohu pra haradzienskaha Boha.
Pra Boha ŭ abaviazkovym razie ŭspaminaješ kožnuju piatnicu: možna rybu, nielha miasa, Bohu nie spadabajecca, kali miasa. Ale prablemaŭ z hetym daŭno niama… Maładaja radyjožurnalistka, «dysk‑žakiejka» z zachapleńniem paviedamlaje dniom raniej: «Čaćvier u nas — rybny dzień!!» U kaho ŭ nas? U pravasłaŭnych, u biełarusaŭ? Jana nie zadumvajecca nad takimi drobiaziami.
«Chrystos pryziamliŭsia ŭ Harodni». Pierakanany: Karatkieviča padšturchnuŭ, natchniŭ, spravakavaŭ haradzienski Boh. Dyj heta vidavočna. Siońnia jašče raz zadumvaješsia: jak heta jany našaha haradzienskaha Chrysta pakinuli na miescy? A heta badaj cud, siabry maje. Cud, što jany nie zabili ŭ biełarusach całkam biełaruskaje, nie dabili. Cud, što nie zakapali biełaruskuju movu kančatkova, što nie zataptali Pahoniu i bieł‑čyrvona‑bieły ściah svaimi «skorochodami».
Katedralny sabor ciapier, farny ŭ abychodku pa‑raniejšamu, jon ža pavinien byŭ uźlacieć u pavietra śledam za Faraj Vitaŭta. Cudam acaleŭ. Cudam muzej ateizmu ŭ im nie raźmiaścili. Tak‑tak, ale chacia b samuju kidkuju haradzienskuju skulpturu — Chrysta z kryžam prybrać z centralnaha placu — sprava była nahetulki lahičnaja, što niemahčyma zrazumieć, čamu jana zastałasia na miescy, a nie apynułasia ŭ jakim padvorku z łamaččam, nie zahinuła. I kab nia ŭbačyŭ jaje Karatkievič, ci ŭźnikła b u jaho hetkaja niečakanaja, śmiełaja, śviežaja, nietradycyjnaja i razam dosyć bluźnierskaja jak na biełaruskuju savieckuju litaraturu nazva?
Samy čaroŭny čas ad Kaladaŭ da Troch Karaloŭ, kali haradzienskaha Boha pasypaje śniažkom. Mienavita šostaha skančajecca jon, bo nastupnaha dnia z carkoŭnaj ambony tradycyjna čytajecca dakład: «Boh nas nie pakinie…» Ich, bo jon u ich u padnačaleńni, jak nam adnojčy paviedamili… Čytaju: na katalickija Kalady na načnym nabaženstvie ŭ chramach było amal dźvie traciny ludziej ad tych, chto pryjšoŭ na pravasłaŭnyja. Voś i zrazumiej: kali ŭ nas, kali vieryć im, usie amal pravasłaŭnyja i kali cerkvaŭ bolej za kaściołaŭ napeŭna na paradak.
Čaroŭnaja historyja pra Troch Karaloŭ, kolki b razoŭ nia čuŭ, jana zastaniecca čaroŭnaj. Chacia ŭsio pabudavana ŭ chramie na paŭtorach, jak i ŭ «Lehiendzie pra Troch Karaloŭ» na starabiełaruskaj movie. Tak, nabaženstva — heta spres paŭtory, zavučanyja sentencyi, prypavieści, prykazki, afaryzmy. Častka biblejskich skazaŭ stali fraziealahizmami, kryłatymi vyrazami, zaciortymi ŭ cyvilnym žyćci, navat u ateistyčnym, antyrelihijnym hramadztvie, nastrojenym rašuča vajaŭniča suprać Boha, relihii, cerkvaŭ i kaściołaŭ.
Viečarovy horad: u Haradničancy adbivajecca ahieńčykami śviatočnaja jalina, lichtary parka Žylibera, cierusicca śniažok. Uspaminajecca niečakana daŭno nia bačany Krym, dzie zdymali niekali «Chrysta, jaki pryziamliŭsia ŭ Harodni». Dadumacca! Ale ž jakaja ŭdača dla ŭdzielnikaŭ i dla aŭtara! Cenzura vykasoŭvała albo, kali nie adrazu, vyrazała potym kaścioły, kryžy, Boha. A ciapier jamu dakłady čytajuć. Zapavažali!
«Viedajecie, jak kamientuje vaša zatrymańnie apazicyja? «Aryštavany pamahaty režymu». Turemnaja spoviedź lidara prafsajuzaŭ Jarašuka1
«Viedajecie, jak kamientuje vaša zatrymańnie apazicyja? «Aryštavany pamahaty režymu». Turemnaja spoviedź lidara prafsajuzaŭ Jarašuka
«Ruki preč ad sasisačak!». U sacsietkach horača abmiarkoŭvajuć baraćbu Łukašenki z kavaj na zapraŭkach. Niekatoryja zaklikajuć dziejničać bolš žorstka77
Kamientary