Кіраўнік ліквідаванага ўладамі беларускага праваабарончага цэнтра «Вясна» Алесь Бяляцкі 22 ліпеня ў Мінску прэзентаваў сваю новую кнігу — эсэ «Іртутнае срэбра жыцця. Пралог. Нататкі праваабаронцы».
У кнігу ўвайшлі эсэ, нататкі і ўспаміны Бяляцкага, напісаныя ў 2012—2013 гадах, калі праваабаронца адбываў пакаранне ў калоніі ў Бабруйску (Магілёўская вобласць). Кніга раздзелена на тры часткі: эсэ, лісты-ўспаміны аб сустрэчах з замежнымі калегамі, а таксама тэкст выступлення Бяляцкага з апошнім словам на судзе 23 лістапада 2011 года. Выданне выйшла ў Вільнюсе накладам 1 тыс. асобнікаў.
Укладальнік кнігі праваабаронца Алена Лапцёнак на прэзентацыі зазначыла, што фактычна макет кнігі быў гатовы да канца 2013 года, аднак «з-за пэўных цяжкасцяў» з яе выданнем выйшла замінка». Прэзентацыю зборніка эсэ планавалі арганізаваць у чэрвені гэтага года, але ў справу ўмяшаліся акалічнасці — 21 чэрвеня на волю выйшаў аўтар.
Свае эсэ Бяляцкі прысылаў Лапцёнак у выглядзе доўгіх лістоў, якія ў затым набіраліся ў друкаваным выглядзе і адпраўляліся назад праваабаронцу — на рэдагаванне.
«Эсэ пісаліся ў бабруйскай калоніі на працягу паўгода, — сказала Лапцёнак. — У іх Алесь расказвае пра падзеі, якія папярэднічалі яго арышту ў 2011 годзе. Гэта было нешта накшталт падвядзення выніках пэўнага этапу яго жыцця. Ілюстрацыямі да кнігі сталі фатаграфіі, якія мы збіралі, калі стваралі выставу да 15-годдзя праваабарончага цэнтра «Вясна».
Бяляцкі ў сваю чаргу зазначыў, што кніга «пачала стварацца дастаткова стыхійна». «Ірына (другі ўкладальнік кнігі праваабаронца Ірына Пракопчык) папрасіла напісаць пра тыя паездкі ў Кіргізію і Казахстан, якія былі ў канцы 2010 года якраз перад самымі выбарамі. Пачаўшы з гэтых нататак аб тым, што я бачыў падчас міжнацыянальных сутыкненняў у Кыргызстане, я зразумеў, што расказваць насамрэч трэба з верасня 2010 года, калі беларускія праваабарончыя арганізацыі правялі з`езд у Вільні», — сказаў ён.
Цяпер чытаюць
«З татам вырашылі: наспеў час вучыцца па-беларуску». Жанчына расказала, як у 80-я гады ездзіла за 20 кіламетраў ад Мінска дзеля адукацыі на роднай мове11
«З татам вырашылі: наспеў час вучыцца па-беларуску». Жанчына расказала, як у 80-я гады ездзіла за 20 кіламетраў ад Мінска дзеля адукацыі на роднай мове1
Зніклы Анатоль Котаў быў партнёрам самага высокапастаўленага беларускага разведчыка, які пераехаў у Польшчу. Тут можа быць ключ да разгадкі яго знікнення7979
Каментары