Святлана Калінкіна: Угледзьцеся, з якімі тварамі слухаюць Лукашэнку

«Вы ўжо, напэўна, заўважылі, што нават нашы браты — як вы любіце казаць, браткі — нас ужо выкідваюць з Расіі».
«Нам трэба сабрацца ў кучу, па-беларуску — вытрымаць».
«Для мяне МАЗ — гэта ўжо планка, ніжэй за якую апускацца нельга. Першае вам маё заданне — ніжэй нельга!»
«МАЗу быць! Быць заўсёды! І пры мне, і пасля мяне!»
«Я гэты завод захаваю, нават калі мне давядзецца зняць з вас апошнюю скуру…»
Аляксандр Лукашэнка казаў і афарызмамі, і лозунгамі, казаў і рашуча, і як бы па сакрэце. Але людзі… Твары…
Гэта ўжо не тыя, поўныя экстазу, сустрэчы прэзідэнта, якія былі дзесяць гадоў таму. Калі Лукашэнка вяшчаў, а натоўп ківаў у падтрымку. Калі ён смяшыў — і ўсе дружна смяяліся. Калі ён абяцаў — і яму шчыра верылі.
Паглядзіце на гэтыя твары. Суровае, зацятае маўчанне. Пры гэтым што ні чалавек — то эмоцыя.
Першы злева (ледзь бачны за спінай прамоўцы) — погляд спадылба і ўбок. Нагледзеўся ўжо, мабыць, на прамоўцу. Наслухаўся.
Другі — рабацяга, скептычна кусае вус. Рукі ў кішэні. Вельмі можа быць, што і дуля ў кішэні. Бровы зведзены, погляд не добры. Зусім не добры, як перад бойкай.
Далей: погляд у падлогу, рукі — у замок, юнае стварэнне, якога фатограф цікавіць відавочна больш, чым выступоўца… А вось і проста відавочная грымаса пагарды.
Нават ружавашчокі пенсіянер усміхаецца неяк крыва. Інтэлігент у акулярах, стоячы за спінамі таварышаў, наогул прыняў бычыную стойку. Ці вось паненкі, якія яшчэ нядаўна млелі і ад хрыпатцы ў голасе, і ад саміх прамоваў… Адна на выступоўцу цяпер і глядзець не жадае, са злосцю і раздражнёна адвяла позірк убок. А другая ўсё яшчэ глядзіць. Але ўжо асуджана-жаласліва — як на мужа-п'яніцу, які чарговы раз нешта лапоча, каб апраўдацца…
Вось ён — электарат Лукашэнкі. На фота, прадстаўленым яго прэс-службай.
Не трэба сацыялагічных апытанняў, не трэба глыбокай аналітыкі. Усё — на тварах. Суровае зацятае маўчанне. Такое адчуванне, што яшчэ ледзь-ледзь — і гэтаму дзядзечку з мікрафонам прыйдзецца проста ўцякаць.
Каментары