Тонкі водар і пасьлясмак

П’еса, створаная паводле «Народнага Альбому», выйшла сёлета асобнай кніжкай у Беларусі.

Неяк сонечным лютаўскім днём патэлефанаваў да мяне Міхал Анемпадыстаў і кажа::

— Прывітаньне, дружа.

На што я адказваю тым жа:

— Прывітаньне, дружа.

Мы зазвычай так вітаемся.

І пасьля гэтае завядзёнкі Міхал прапанаваў мне напісаць тое, што Вы цяпер чытаеце. Гаворыць, я зрабіў уступ, а ты, дружа, напішы заканчэньне. Колькі радкоў пасьля п’есы.

Я, натуральна, згадзіўся. Бо зь якой нагоды мне было адмаўляцца?

І вось сьцягнуў я з нэту Міхалаў «уступ» і гляджу, а ён напісаны аж у 1999 годзе! Дзесяць гадоў мільганулі, як адна грунтоўная пасьляканцэртавая вечарына (зь пераходам на раніцу), альбо, як цяпер прынята казаць, «after party».

За гэты час:

зьнік гурт «Крыві», зьявіліся шматлікія разнастайныя альбомы Зьмітра Вайцюшкевіча;

Вераніка Круглова амаль зусім зьехала ў Бэрлін;

N.R.M. з маладой нахабнай каманды пераўтварыўся ў чарговых мастадонтаў белроксцэны;

Слава Корань працуе праграмным дырэктарам (калі не памыляюся) Эўрапейскага Радыё для Беларусі;

там жа працуе Сяргей Ахрамовіч;

Аляксандар Памідораў — на радыё «Свабода»;

Ірына Курапаткіна даўно жыве і працуе ў Вашынгтоне, у ААН;

зьявіліся гурты «Крамбамбуля», «Зэт», «Гарадзкія» і Petepaff. Іх стварылі ўдзельнікі «Народнага альбому»;

былі запісаныя супольныя музычныя праекты «Сьвяты вечар—2000», «Я нарадзіўся тут» і нявыдадзеная «Скрыпка дрыгвы» (на вершы У.Караткевіча).

Увогуле, шмат чаго зьявілася і шмат чаго зьнікла. Усяго не прыгадаеш, дый ня трэба.

Але варта зазначыць, што «Народны альбом» стаўся адной з галоўных музычных падзеяў Беларусі канца ХХ стагодзьдзя. Ён навучыў музыкаў калектыўнай працы (і яны доўга не маглі супакоіцца, выдаючы вышэйзгаданыя супольныя праекты), ён іх распрыгоніў у сэнсе стыляў і жанраў (ад імя «Крамбамбулі» дзякую за гэта!), пазбавіў тупаватае юнацкае адданасьці вялікай ідэі рок‑н‑ролу і пераўтварыў яе ў адданасьць беларускай культуры.

Канцэрты «Народнага» не падобныя адзін да аднаго. Гэта не застылая камлыга, якую нельга зрушыць зь месца. У працэсе перадканцэртавых рэпэтыцыяў песьні перапрацоўваюцца, перааранжоўваюцца гэткім чынам, каб музыкам было цікава іх выконваць у дадзены момант, у пэўны адрэзак часу. За дзесяць гадоў праект сасьпеў, набыў новыя фарбы, тонкі водар і пасьлясмак.

Мікалай Пінігін так і не паставіў спэктаклю. Гэта зрабіў Уладзімер Колас са сваім ліцэем. Папросту на энтузіязьме ды імпэце. Шмат чаго добрага ў сьвеце робіцца дзякуючы гэтым рэчам.

Безумоўна, «Народны альбом» чакаюць наперадзе вялікія справы і зорныя часы. Стоадсоткава будуць створаныя відэа‑ і кінавэрсія гэтага праекту, ды‑джэі будуць перарабляць песьні, створыцца комікс паводле п’есы і мультфільм…

Гэта тое, што будзе. Твор, у якім, насамрэч, мой удзел — мінімальны, у асноўным пісаў Міхал, працуючы на той час у фірме, якая гандлявала фарбамі. І вось ён у рабочы час на сваім працоўным месцы займаўся не непасрэднымі абавязкамі, а стварэньнем п’есы (як перад гэтым ствараў і тэксты песень — за тым жа сталом). Я збольшага дапамог апрацаваць, давесьці да ладу, надрукаваў і — наперад! — усё, як і любы творчы прадукт, зажыло сваім жыцьцём, пайшло ў свабоднае плаваньне.

А што на астачу? Ды нічога. Зараз патэлефаную да Міхала, павітаюся: «Прывітаньне, дружа!», пачую тое самае ў адказ і скажу: «Ну што, я напісаў тое, што ты прасіў. І выслаў. Лаві пасьляп’есьсе, дружа!»

Лявон Вольскі

***

Серада, 18 чэрвеня.

Канцэрт‑сустрэча з нагоду выхаду кнігі «Народны альбом. П’еса».

Удзел бяруць Лявон Вольскі, Міхал Анемпадыстаў ды інш.

Менск, клюб «Графіці» (зав. Калініна, 16), пачатак а 20‑й

тэл. (8‑029) 671‑58‑65.

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0