Агледзелі больш за сто хат, але знайшлі-такі сваю. Сям'я мінчукоў з'ехала ў вёску, каб радавацца жыццю і карміць аленяў
Тры гады таму Аліна з мужам адважыліся на сур'ёзны крок: купіць дом у вёсцы. І не для сезонных забаў, а адразу для пераезду — з усім дабром, піша пра іх «Анлайнер».
Да гэтага ў пары ўжо быў досвед загараднага жыцця: дача ў сваякоў, самастойны адпачынак у намётах — усё гэта, безумоўна, захапляла, але да панядзелка пара вярталася ў сваю кватэру, каб наступныя пяць дзён круціцца як вавёркі ў коле.
У нейкі момант стала зразумела, што ў жыцці трэба нешта мяняць: ад штодзённай руціны ўжо ванітавала. Выратаванне муж і жонка бачылі толькі ў адным — ва ўласным доміку, у якім будзе ўсё так, як захочуць яны.
Пошук патрэбнага варыянта заняў нямала часу. Хоць на продаж і выстаўленыя тысячы хат, сустрэць сваю — той яшчэ квэст.
Таму, перш чым недзе атабарыцца, мінчукі агледзелі больш за сто дамоў, і ў кожным мінусы пераважвалі плюсы.
Аднак Аліна з мужам не апускалі рук і ў нейкі момант апынуліся ў вёсцы хутарскога тыпу. Хаты ў ёй аддаленыя адна ад адной на сотні метраў, жылых з іх — і ўвогуле адзінкі. Што яшчэ трэба стомленым гараджанам?
Моцны зруб, якому ўсё яшчэ патрэбны рамонт (муж і жонка нават жартуюць, што работы ў хаце не скончацца ніколі), абышоўся пакупнікам у 8 500 даляраў па курсе. Аднак, пераехаўшы, мінчукі даведаліся ад суседзяў, што раней гэты самы дом прадаваўся за 3 200 даляраў.
Атрымліваецца, пераплацілі? Не зусім. Мужчына, які купіў хату за 3 200 даляраў і прадаў героям гэтага артыкула за 8 500 у эквіваленце, зрабіў у ёй рамонт: памяняў вокны, дах, акультурыў у адным пакоі сцены гіпсакардонам.
Напэўна, свой навар гаспадар таксама заклаў у цану, але пара не крыўдуе: не прыйшлося самім займацца гэтымі пытаннямі. І без таго хапае клопатаў (але ўжо прыемных).
«Мы з мужам адразу дамовіліся, што, як толькі купляем дом, пераязджаем. Усё адно, будзе ён без падлогі ці без даху. На крайні выпадак уладкуемся ў намёце побач. Я ж заўсёды марыла жыць у цішыні», — тлумачыць, у чым бачыць выгаду пераезду, Аліна.
«Калі я заканчваю працу, то не карыстаюся гаджэтамі, не хаджу ў госці да суседзяў — проста атрымліваю асалоду ад абсалютнай цішыні. Мне так камфортна. Насупраць нашага дома знаходзіцца поле, дзе можна назіраць дзікіх жывёл. Побач — вялікі лес і рэчка. Што яшчэ трэба?»
Не хавае дзяўчына і адваротнага боку пераезду на хутар: без машыны ў глухмені вельмі цяжка, бо нават найбліжэйшая вясковая крама месціцца за чатыры кіламетры. А ўзяць там можна хіба што малако і хлеб. Час ад часу выручаюць дастаўкі, але жалезны конь ох як патрэбны.
Здабыць ваду аказалася не так і проста. Каб дабрацца да яе, прыйшлося прабурыць свідравіну глыбінёй 54 метры (гэта прыкладна вышыня 18-павярховага дома). Каштуе такое задавальненне нятанна.
Склаўшы рукі ў вёсцы таксама не пасядзіш: як бы старанна ні абкошваў участак, усё адно праз тыдзень-паўтара трава скажа: «Прывітанне».
«Мы ўжо ўклалі сюды недзе 9 000—10 000 даляраў. Вядома, думалі над тым, каб адкрыць сваю «вясковую» справу. Але гэта вельмі складана. Напрыклад, калі варыць сыр, трэба заводзіць шмат жывёл. Значыць, ты адсюль ужо нікуды не выедзеш. А мы ўсё ж такі любім падарожнічаць. Цалкам прывязваць сябе да аднаго месца не хочам», — тлумачыць Аліна.
Зрэшты, яна гаспадыня некалькіх катоў і сабак, а яшчэ нейкі час падкормлівала аленяў. Самых сапраўдных. Лясныя госці — іх назвалі Тося і Фрося — прыходзілі да дома мінчукоў узімку, калі знайсці пражытак у чалавека было прасцей, чым у лесе.
У пары, якая з запалам пераехала за горад, быў беспрацоўны перыяд: ашчаджэнні дазвалялі. Муж і жонка з галавой акунуліся ў рамонт і пачалі весці блог. Але недзе праз год стала зразумела, што на блогу не пражывеш і трэба вяртацца ў свет. І калі ў мужа Аліны, які ў прынцыпе працуе рукамі і ездзіць па ўсёй краіне, праблем з гэтым не ўзнікла, то дзяўчыне прыйшлося пацярпець: не будучы айцішніцай, разлічваць на дыстанцыйную працу яна не магла.
Прыйшлося вяртацца ў Мінск, аднаўляць працоўныя сувязі. Гэты перыяд прасякнутай вясковым жыццём дзяўчыне даўся вельмі цяжка: апатыя, слёзы, дэпрэсія. Балазе, бачачы пакуты Аліны, кіраўніцтва пайшло ёй насустрач і адпусціла працаваць аддалена. Так гармонія зноў вярнулася ў жыццё мінчанкі.
Зараз наўрад ці нешта зможа выцягнуць яе з хутара надоўга. «Усё склалася роўна так, як я хацела. І як павінна было адбыцца», — упэўненая дзяўчына.
Цяпер чытаюць
«Народ павінен на гэту ўладу маліцца». Лукашэнка патрабуе, каб пасля арміі хлопцы вярталіся строга на ранейшыя месцы працы16
«Народ павінен на гэту ўладу маліцца». Лукашэнка патрабуе, каб пасля арміі хлопцы вярталіся строга на ранейшыя месцы працы
Стаў героем Магілёўскага ўнівера, збіраў фальклор, працаваў на беларусізацыю садкоў — расказваем пра Яўгена Бойку, асуджанага за салідарнасць з палітвязнямі77
Каментары