Свая домработніца і напой для патэнцыі з сакрэтнага сорту бульбы: беларуская доктарка распавядае пра жыццё ў Афрыцы

Нядаўна жанчына змяніла працу і пачала працаваць у новым шпіталі. Яна падзялілася ўражаннямі ад першага працоўнага дня:

— Нашы дактары працуюць шмат дзе: і ў Еўропе, і ў ЗША. Але ж так, як прымаюць цябе ў Анголе, мне здаецца, не прымаюць нідзе. Я абсалютна новы чалавек у калектыве, а мяне прадстаўляюць як члена сям'і. Усе ўсміхаюцца, адразу ж кажуць: «Калі патрэбна будзе нейкая дапамога, тэлефануй, мы хутка ўсё вырашым. Ніколі не саромейся». А потым мяне пытаюцца: «Чаму ты вырашыла з'ехаць у Афрыку?» Ды таму што! Перыяд адаптацыі праходзіць без стрэсу. І тут ніколі не забудзешся, што такое павага — і ад калег, і ад пацыентаў.

На кантрасце яна згадвае гісторыі са сваёй ранейшай практыкі ў Беларусі:

— Гэта здарылася з маёй каляжанкай-анкалагіняй і дзвюма яе пацыенткамі. У той дзень у доктаркі быў даволі сур’ёзны і строгі настрой. Першая пацыентка была гэтым незадаволеная: «У нас жа такія сур'ёзныя захворванні, а тут вы яшчэ такая панурая сядзіце!» — і напісала на яе скаргу з-за таго, што доктарка зусім не ўсміхаецца. Калега стала крыху ўсмешлівей — і тут да яе прыйшла другая пацыентка і кажа: «А чаму вы ўсміхаецеся?! У нас такія сур'ёзныя захворванні!». І таксама напісала скаргу на доктарку. Канешне, анкалагіня атрымала вымовы ад кіраўніцтва, яе пазбавілі прэміі.

У Анголе Таццяна можа дазволіць сабе домработніцу: праўда, трэба адзначыць, што яе паслугі каштуюць смешных грошай:

— За ўборку дома недзе 90 квадратаў яна бярэ ўсяго 2 долары. Асабіста я плачу крыху больш.

Доктарцы цікава бываць на мясцовых рынках. Кажа, што там можна адшукаць усё, што заўгодна. Нават лекі традыцыйнай афрыканскай медыцыны ёсць − настойкі на ўсе выпадкі жыцця: для нырак, жаночага здароўя, патэнцыі…

— Гаспадыня сказала, што ўсё гэта зроблена з сакрэтнага віду бульбы.

З радзімы Таццяна прывозіць звычайна грэчку (кажа, што ў Анголе яе няма ўвогуле), панцак, гарчыцу.

— Каву «Жакей». Тут, канешне, ёсць неблагая кава, але ж часцей за ўсё яе перасмажваюць і піць яе проста немагчыма.

А вось згушчонку — літоўскую — атрымалася знайсці і ў мясцовых крамах. Доктарка таксама прызналася, што амаль палову чамадана ў яе занялі прадукты для догляду за сабой. Напрыклад, зубная паста, бо ад мясцовай счарнелі зубы. Тыпы скуры ў беларусак і анголак розныя, таму падабраць нешта ў Афрыцы для белага твару практычна немагчыма.

Уразіў Таццяну нелегальны кітайскі рэстаран, куды яна з мужам трапіла дзякуючы таму, што пра яго распавялі афрыканскія сябры. Бо трапіць туды проста з вуліцы немагчыма — няма ніякай шыльды. Звычайныя мінакі ніколі не здагадаюцца аб тым, што вось за гэтым плотам можна смачна павячэраць. Спачатку трэба пагрукаць у вароты, потым выйдзе гаспадар. І вось калі ты яму спадабаешся, то ён дазволіць увайсці.

У рэстаране няма звычайнага меню з цэнамі, у выніковым чэку было напісана, быццам бы Таццяна з мужам купілі нейкія кітайскія цацкі, а не павячэралі. Але ж самі стравы ім вельмі спадабаліся.

Блогерка шчыра распавядае і пра непрыглядны бок Анголы. Напрыклад, у дзяржаўных школах, куды ходзяць дзеці з бедных сямей, нават крэслаў няма: кожны дзень хлопчыкі і дзяўчынкі нясуць на заняткі не толькі заплечнікі, але і пластыкавыя крэслы.

Кожны ранак на пешаходных пераходах каля школ стаяць паліцэйскія. Яны чакаюць, пакуль збярэцца група школьнікаў, потым спыняюць машыны і прапускаюць дзяцей. Гэта неабходна, таму што культуры ваджэння ў краіне наогул няма.

— У дзяржаўнай школе бацькі павінны плаціць за навучанне дзіцяці 12 долараў. А што рабіць, калі іх у цябе 10, а зарплата твая долараў 50? Так і атрымліваецца, што палова дзяцей можна застацца зусім без адукацыі. Тут хапае прыватных школ, дзе добрая, сур’ёзная адукацыя. І каштуе гэта 300 долараў у месяц без усялякіх гурткоў. У іх ёсць свае аўтобусы, якія забіраюць і прывозяць дзяцей.

Доктарка лічыць, што дзве найбольш небяспечныя хваробы ў гэтай краіне Афрыцы — гэта малярыя і брушны тыф.

— Малярыя сустракаецца вельмі часта. Многія нават не абследуюцца, калі пачынаецца захворванне — напрыклад, калі грошай няма. А потым трапляюць у шпіталь у коме. А колькі памірае дзяцей да 4 гадоў…

Таццяна адзначае, што ў іх новай правінцыі дастаткова чыста — тут няма стаячых лужын, бруду. Таму брушны тыф сустракаецца радзей, чым у тых правінцыях, дзе кіраўніцтва не сочыць за парадкам.

— Людзі даводзяць сябе да дзірак у кішэчніку, а потым прыязджаюць да нас у шпіталь. Вельмі вялікая лятальнасць ад гэтага захворвання.

З таго, што яшчэ вельмі ўразіла блогерку — тое, як у Анголе адбываецца пахаванне.

— Памёр наш стогадовы сусед. Ён быў важным чалавекам. У такіх выпадках пахаванне адзначаюць цэлы тыдзень. Накрываюць вялізныя сталы з ежай і алкаголем, наймаюць плакальшчыц, якія спяваюць днямі і начамі. Бываюць нават танцоры, у якіх ёсць скрыначка для чаявых. Я б, мабыць, таксама так хацела ставіцца да смерці.

• 18
• 0
• 6
• 4
• 5
• 2
• 1
• 0