Мінчанка кінула сталіцу, аднавіла хату 1905 года — і шчаслівая
Іна некалькі гадоў таму свядома пераехала са сталіцы ў невялікі горад. Для новага жыцця яна выбрала вельмі рызыкоўнае жыллё — хату, якой цяпер 120 гадоў. Хату было б лягчэй знесці, але жанчына не пайшла лёгкім шляхам. Маючы невялікі даход, яна аднавіла яе, правяла камунікацыі, а яшчэ завяла вялікую гаспадарку. І ўсё гэта з маленькім дзіцем на руках. Набытым вопытам яна дзеліцца ў блогу — атрымліваецца такая-відэа кніга будаўнічых рэцэптаў для жанчын. Realt.by пабываў у яе ў гасцях, каб расказаць новую гісторыю пра выратаванне вясковай хаты і цікавы лёс беларускі, у сілу якой ніхто не верыў.
Купіла дом 1905 года за 2 тысячы даляраў
Іна выступае ў некалькіх амплуа. Яна — выдатная мама, фермерка, мастачка, будаўніца і блогерка. У гэтай харызматычнай жанчыне ў плеценым капелюшы і з козачкай на руках столькі жаноцкасці, што ніколі б не падумаў, што яна фанатка будаўнічых інструментаў.
Апошнія шэсць гадоў Іна жыве ў Валожыне. Яна нарадзілася ў Мінску, 16 гадоў прапрацавала мастацкім рэдактарам часопіса «Планета». На такі ж кардынальны пераварот наважылася не проста так — пастукаўся крызіс сярэдняга ўзросту.
«Я ніколі не марыла жыць на вёсцы. Мала таго, да гэтага і не бачыла вясковае жыццё. Я так разумею, што ў мяне пачаўся крызіс: калі ў цябе ўсё ёсць, але цябе гэта не радуе. Вырашыла паспрабаваць для сябе абсалютна нешта новае. Вывучала ўчасткі, чытала артыкулы пра тых, хто пераехаў, шукала дамы за адну базавую.
На самай справе аб'ездзіла даволі шмат месцаў, пакуль не знайшла вясковы рай — Валожын. Тут інфраструктура не горшая, чым у горадзе, але ў мяне ёсць свой участак, выхад да поля, дзе пасуцца мае жывёлы. Па вуліцы ідуць вада, газ, таму правесці іх не праблема. А галоўнае — для дзіцяці ёсць і школа, і гурткі на любы густ. З плюсаў — яны яшчэ тут значна таннейшыя. У Мінску я б столькі забаў не пацягнула».
Хату, якую Іна нагледзела, казачным месцам назваць было нельга. Уладальнікі, хутчэй, прадавалі сам участак, а хату 1905 года ўжо спісалі з рахункаў.
«Я купіла яе за 2 тысячы даляраў. Хата сапраўды была ў аварыйным стане: з абваленымі столямі, няспраўнай печчу. Людзі, які мне прадалі, куплялі яго для пошукаў скарбу. Як вы разумееце, у іх не было прыярытэту захаваць будынак. Нягледзячы на разруху, я прыняла рашэнне паспрабаваць яго адрамантаваць. Авось выплыву.
Мабыць, скарбашукальнікі сёе-тое выпусцілі. Падчас рамонту жанчына знайшла яшчэ некалькі рэчаў: старую азбуку, артэфакты, якім работнікі мясцовага музея далі 200 гадоў.
«У Валожыне доўгі час жылі яўрэі. Гэтая хата належала якраз такой сям'і. Людзі былі рукастыя, рамеснікі. Напэўна, іх падыход да будаўніцтва дапамог хаце выстаяць і па сёння, — расказвае Іна, адчыняючы дзверы хаты з нізкімі вокнамі і арачнымі дзвярыма. — Тварыла, маючы нерэальна нізкі даход — каля 300 даляраў. Таму ўсё тут рабіла так, як быццам так і было задумана. Калі жыццё штурхнула — ляціце прыгожа».
«Купляла за капейкі офісную мэблю і перарабляла пад сябе»
Візуальна здаецца, што зямля зацягвае хату ў зямлю. Іне нават прыйшлося зрабіць падлогу ніжэйшай, каб павялічыць вышыню ў пакоях.
«Знесла і ўнутраныя сцены. Ад гэтага музейнага экспаната вельмі смярдзела. Я адмывала яго месяц усімі магчымымі сродкамі. Падлогі я замяніла, як і некаторыя вокны. Усё аздабленне — гэта адзін від бруса — дошка C-класа. Матэрыял танны, але сваю функцыю выконвае. З яго ж часткова была зроблена мэбля. Шчыра кажучы, тут няма ніводнай роўнай сцяны. Гэта не кідаецца ў вочы, бо ўсё задэкаравана».
Раней у хаце быў сіні інтэр'ер. Цёмны колер і нізкая пасадка стваралі адчуванні склепа, а не жылля. На змену яму прыйшло белае адценне. Яно дае святло, якое прастора не дабірае з вокнаў. У выніку атрымалася ўладкаваць тут кухню, спальню-гасцёўню, дзіцячы пакой і санвузел.
«Яшчэ раз паўтару, у грашах была абмежаваная, таму выкарыстала танны і даступны матэрыял. Купляла за капейкі офісную мэблю. Потым разразала яе і збірала так, як мне трэба».
Замаскіравала жанчына і выпуклы кут. На гэтым месцы з'явіўся невялікая ўбудаваная шафа.
«Хата сама па сабе аказалася цёплая, таму дадаткова я яе не ўцяпляла, калі не лічыць дываноў на сценках. Але ўсё ж калі з'явяцца сродкі, то планую абрабіць знешнюю паўночную сценку».
У пакоі сына ёсць і спальнае месца, і вялікі працоўны стол.
«Сын марыў пра спартыўны куток, але цэны на іх неабгрунтавана высокія. Я вырашыла зрабіць сценку з дзвюх алюмініевых лесвіц. Яму падабаецца».
Галоўнай захавальніцай цяпла ў хаце з'яўляецца старая печка. Яе Іна сцягнула сеткай і абклала пліткай. Смяецца, маўляў, свайму твору давала год, а ён спраўна працуе ўжо 7 гадоў.
«Зрабіла толькі новы комін. Былыя ўладальнікі зламалі столевую бэльку. Вырашыла яе таксама адрамантаваць: зшыла разлом і выраўняла дамкратам. Выглядае як новая».
Месца рускай печы заняў санвузел. Тут размясцілася кутняя ванна.
У мінулым Іна займалася дызайнам кухонных гарнітураў, таму змайстраваць яго з падручных сродкаў працы ёй не складала.
«Ніз кухні — былыя офісныя стэлажы. Фасады выразала з дошкі дзясяткі. Частку мэблі ўзяла на барахолцы. Я яе рэстаўравала, рэзала, клеіла. Мыйку ўвогуле знайшла на сметніку. Не хвалюйцеся, яна была чыстая і ў добрым стане».
Цяпер Іна думае, як уладкаваць сенцы. Памяшканне даволі вялікае, а галоўнае — прахалоднае. Тут будзе зручна і сыры варыць, і займацца любімай справай, дзеля якой жанчына і перабіралася са сталіцы.
«Уяўляла, як буду сядзець і займацца жывапісам. Прызнаюся, за столькі гадоў ужо запыліўся мой эцюднік, але я пра яго не забываюся. Майстэрні дакладна быць».
Жанчына зарабляе продажам сваёй прадукцыі. На ўчастку ў яе цэлы заапарк кантактных жывёл і птушак.
«Нашых курачак мы не ямо, яны нам для яек. А козы ў нас першапачаткова з'явіліся, каб участак падтрымліваць у чысціні. А потым ужо пачала рабіць розныя сыры. Я займалася сыраварствам яшчэ ў Мінску, гатавала для сябе з сухога малака».
Фермерства хоць і прыносіць задавальненне, але забірае шмат сілаў. Сыраварства — справа сезонная, а за здароўем жывёл трэба заўсёды сачыць, бо ад гэтага залежыць якасць прадукцыі. Без сертыфікатаў тут нікуды. Нядаўна Іна атрымала ветэрынарныя пасведчанні для продажу сыроў і марожанага на рынку Валяр'янава.
«Нядаўна прыбыло папаўненне, але ад адной козачкі мама адмовілася, бо тая была зусім слабой. Але я яе не кінула — выходжваю, дакормліваю малаком. Праз два тыдні яна важыць столькі, колькі павінна была пры нараджэнні. На выгляд яна нічым не адрозніваецца ад іншых: гуллівая, ласкавая і здаровая. Думаю, што застанецца з намі».
Яе ўчастак займае 15 сотак. Яшчэ адзін у 10 сотак Іна ўзяла ў арэнду для ўтрымання жывёл.
У двары ў яе стаіць альтанка, якую жанчына збудавала з галінак абрэзанага дуба, а для дзіцяці пабудавала гульнявы комплекс. Дапамогі яна прасіла толькі некалькі разоў: калі капалі каналізацыю і мянялі шыфер — трэба было камусьці падносіць лісты.
«Сумнявалася ў сабе з-за слоў суседзяў, таму ўзяла крэдыт і паставіла плот»
«Усю інфармацыю пра будаўніцтва, увядзенне камунікацый я знаходзіла ў інтэрнэце. Ідэя стварыць свой канал з'явілася тады, калі я ўсё выпрабавала на сабе. Многія ролікі, лайфхакі разлічаныя на мужчынскую сілу, але жанчыны некаторыя рэчы могуць зрабіць інакш, хутчэй і больш практычна. Калі я засвоіла пілу, прыйшла і назва блога — «Лэдзі з пілой». Спачатку я яе вельмі баялася, а цяпер гэта мой любімы інструмент».
У Іны ёсць памочнік у асобе сына. Ён можа і з жывёламі дапамагчы, і на кухні.
«Мне здаецца, што ў мяне расце будучы кухар ці кандытар. Я яму на дзень нараджэння падарыла металашукальнік, а ён папрасіў вафельніцу. Атрымаў два падарункі, — расказвае Іна. — Кексы, хлеб — гэта ўсё ягоных рук справа. Многія пытаюцца ў мяне, ці не пазбаўляю я дзіця камфортнага жыцця, якое ёсць у горадзе. Лічу, што не. У яго тут ёсць заняткі па інтарэсах. Немалаважна тое, што ён шмат гадзін знаходзіцца на свежым паветры. Мае зносіны з жывёламі, клапоціцца пра іх — вучыцца адказнасці».
З крытыкай Іна ў пачатку дарогі сутыкалася часта. Разумення яна не знаходзіла ні сярод блізкіх, сяброў, ні сярод суседзяў.
«Асабліва ядавітымі ў словах былі мужчыны: казалі, што ў мяне нічога не атрымаецца. Часам я нават пачынала верыць ім. Яны думалі, што я, мінчанка, высмейваю іх жыццё. Бо вясковае жыццё — цяжкае, а ў мяне тут медытацыі, рэтрыты. Калі ўсвядоміла, што сумневы прыходзяць з іх словамі, узяла крэдыт і паставіла плот, — смяецца гаспадыня дома. — Праз нейкі час людзі ўбачылі вынікі маёй працы, усю сур'ёзнасць — і размовы пацішэлі. Цяпер у мяне з усімі цудоўныя адносіны».
Ад падпісчыкаў Іне часам таксама прылятае. Яе захапленне будаўніцтвам звязваюць з тым, што яна самотная.
«Будучы ў шлюбе, я сябе такой прывабнай і упэўненай не адчувала. Гэтая энергія не прыходзіць да цябе са з'яўленнем мужчыны. Ты яе павінен адкрыць сам. У мяне атрымалася, займаючыся любімай справай. Трэба знайсці занятак, які прыносіць радасць тут і цяпер. Азарт і добры настрой далі мне сілаў і дапамаглі усё дарабіць. Калі б слухала суседзяў, блізкіх, якія мяне шкадавалі, то нічога не атрымалася б. Менавіта са з'яўленнем дзіцяці з'явілася жаданне звіць сваё гняздо. Яно настолькі моцнае, што не магу спыніцца».
Каб зняць прапагандысцкі кліп, прыдворны кампазітар Алейнік выцягнуў літаральна з-пад кропельніцы 86-гадовую бабулю
У Бярозаўскім раёне жанчына набыла праз аўкцыён хату сваёй бабулі
«Гэта не я абрала Бабу Нюру, а яна мяне». Блогерка расказала, чаму стала тыкток-зоркай у вобразе вясковай жанчыны
Мінчук ператварыў закінуты куток у музей дзівосных драўляных скульптур
Каментары