Пяць гадоў таму затрымалі Марыю Калеснікаву. Вось як у 2020-м яна выходзіла з дому ў дзень выбараў ФОТЫ
Кіраўніцу штаба Віктара Бабарыкі сілавікі схапілі раніцай 7 верасня 2020 года ў Мінску і паспрабавалі прымусова выдварыць з Беларусі.
Аднак Марыя на мяжы з Украінай парвала свой пашпарт, вылезла праз акно аўтамабіля (з ёй везлі тады Антона Раднянкова і Івана Краўцова) і вярнулася на тэрыторыю Беларусі. Там яе зноў затрымалі.
Штаб Бабарыкі падзяліўся фота, як Марыя збіралася ў дзень выбараў 9 жніўня 2020. На стале ў яе ляжалі лісты ад Следчага камітэта і Віктара Бабарыкі, якога на той момант ужо затрымалі.
У верасні 2021 года Марыю асудзілі на 11 гадоў зняволення. Калеснікава адбывае пакаранне ў гомельскай жаночай калоніі. У лістападзе 2022 года Марыю шпіталізавалі з перытанітам з-за прабадной язвы і зрабілі аперацыю.
З лютага 2023 года Марыя была ў рэжыме інкамунікада, ад яе не прыходзіла лістоў нават родным. Толькі ў лістападзе 2024 года да Калеснікавай у калонію пусцілі на спатканне бацьку — суправаджаў яго Раман Пратасевіч.
Аднак пасля гэтай сустрэчы ліставанне з Калеснікавай як след не аднавілася. Па словах Таццяны Хоміч, быў толькі адзін кароткі ліст спачатку года.
Былая палітзняволеная Наталля Дуліна, якая таксама сядзела ў гомельскай калоніі, расказвала пра здароўе Калеснікавай:
«Машу ж і ў санчастку цягалі, і спрабавалі прывесці ў парадак — перад сустрэчай з бацькам яна была на ўзмоцненым харчаванні, як Сяргей Ціханоўскі. Пасля таго, як еўрапейцы ці іншыя сілы запатрабавалі яе паказаць. Яе да гэтага падрыхтавалі».
Дуліна дзялілася, што Калеснікава засталася нязломнай.
«У Калеснікавай вельмі цвёрдая пазіцыя. Яна не тое што не збіраецца пісаць прашэнне аб памілаванні, але кажа, што не збіраецца выходзіць, пакуль не выйдзе апошні з палітвязняў».
Цяпер чытаюць
Павел Вінаградаў упершыню расказвае, як яго закінулі на самае дно беларускай турмы. Як гэта — калі суседзі за цыгарэту ядуць чужое гаўно18
Каментары
Тады ніхто не ведаў, што будзе. Сітуацыя была нестабільная, на яе шмат уплывалі публічныя меркаванні і ўчынкі.
Улады тады часова лічылі, што дэпартацыі вынесуць лідараў за межы краіны і паспрыяюць стабілізацыі, пры гэтым пакінуць прастор для шматвектарных гульняў з Захадам. (Зараз, дарэчы, лёгкі водгук той тактыцы).
Яны і доўга не ведалі, як рэагаваць на ўчынак Марыі.
Мяркую, яна дзейнічала насуперак: раз яе наяўнасць у Беларусі не задавальняе ўлады, значыць, трэба быць тут, супраць "стабілізацыі" (ў тэрмінах улады) і для перамогі (ў нашых тэрмінах). І ўсе рызыкі, вядома, ўсведамляла.