Пенсіянерка паскардзілася ў газету: як можна туалетную паперу назваць «Янка»?

Прадаецца… «Янка». Пад такім загалоўкам у нумары «Звязды» за 21 ліпеня быў змешчаны ліст спадарыні Пінчук з Мінска.

Што адметна, абурэнне нашай чытачкі выклікалі зусім не цэны, не культура абслугоўвання — у аддзеле гаспадарчых тавараў, выбіраючы сурвэткі, яна звярнула ўвагу на прыгожа ўпакаваную туалетную паперу, якая называлася… «Янка». «Вачам не паверыла, — пісала жанчына, — хто ж такое прыдумаў? І як ён мог, калі тут, у Беларусі, няма, відаць, роду, дзе хоць некага — дзеда, прадзеда, стрыечнага брата — не звалі б Іванам, Янкам; няма дзіцячага садка, дзе не было б пары-тройкі дзяўчынак з прыгожым імем Яначка, Янка, няма хаты, дзе не спявалася б песня «У суботу Янка ехаў ля ракі»… Ну і тым больш няма (хочацца ў гэта верыць) аніводнага разумнага чалавека, які на памяць не ведаў бы вершаў нашага класіка Янкі Купалы! Тады чаму менавіта гэтым імем трэба назваць паперу? Няўжо ў дзвюх дзяржаўных мовах не знайшлося іншых, больш падыходных слоў?.."

Як паказала «разведка» (гэта значыць, візіт у той самы ГУМ), туалетная папера «Янка» вырабляецца ў нас, у Беларусі — у Шклове, на папяровай фабрыцы «Спартак».

Аднак не… На вялікі жаль. Паводле афіцыйнага адказу, які прыйшоў у рэдакцыю (цытуем яго з захаваннем стылю і ў перакладзе, хоць, згодна з дзейным заканадаўствам, ён першапачаткова павінен быць на мове звароту), «…Асноўнай задачай, якой кіравалася ААТ «Папяровая фабрыка «Спартак» пры стварэнні гандлёвага знака «Янка», з’яўлялася вывядзенне прадукцыі санітарна-гігіенічнага прызначэння на рынак Беларусі і краін СНД.

Зрабіўшы яе пазнавальнай у вачах канчатковых спажыўцоў, гарантаваць якасць тавару. Зыходзілі з прынцыпу: назва гандлёвай маркі павінна быць запамінальнай, выява актуальнай, простай у кампазіцыі. Перавага ў выбары колеравага рашэння была аддадзена беларускай стылістыцы…».

Тут, відаць, варта падкрэсліць, што чытачка (яна ж — патэнцыяльны пакупнік альбо «канчатковы спажывец») супраць той самай «беларускай стылістыкі», супраць «колеравага рашэння» не мела нічога. Хутчэй наадварот — падкрэслівала ў лісце, што тавар досыць прыгожа ўпакаваны. Але ж назва…

Што да яе — канкрэтна-то ў афіцыйным адказе паведамляецца: «Абазначэнне «Янка» і выява адпавядаюць патрабаванням заканадаўства, што пацвярджае дакумент, выдадзены Нацыянальным цэнтрам інтэлектуальнай уласнасці Рэспублікі Беларусь ад 01.12.11 (Пасведчанне № 37390)».

Вось так. Значыць, не варта, так бы мовіць, прыдзірацца, шукаць «крымінал» — усё тут правільна і так, як належыць. Чытай: на месцы, на прадпрыемстве, назву гандлёвай маркі прыдумалі; «наверсе», у Нацыянальным цэнтры інтэлектуальнай уласнасці, яе ж падтрымалі і выдалі адпаведны дакумент… А таму — у добры шлях! Няхай выходзіць наш «Янка» — «на рынак Беларусі і краін СНД»!

Няхай, здавалася б…

Але ж неяк няёмка (яшчэ мякка кажучы), што гэтакім нашым, гэтакім беларускім мужчынскім і жаночым, уласным імем (а тым больш — імем шаноўнага класіка!) мы, беларусы, назвалі не айчынныя, скажам, мэблевыя гарнітуры, не новую лінію касцюмаў альбо сукенак з лёну, нават не цукеркі, не хлеб, а… туалетную паперу.

Згодны: выраб яе — таксама справа патрэбная і няпростая, рэгістрацыя назвы — таксама. Але ж калі яна не прываблівае пакупнікоў, а наадварот, абурае (пра што справядліва напісала наша чытачка), магчыма, ёсць сэнс прыдумаць штось іншае?

Ці не так?

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0