Архіў

Людка Сільнова. Апоўначы пад Альвасам

№ 7 (269), 15 лютага 2001 г.


Апоўначы пад Альвасам

Сьвяточныя тэлевізійныя праграмы — як сьвяточныя стравы: добра вытрыманыя ў марынадзе, перасалоджаныя, саланаватыя, гэтаксама прыядаюцца й надакучаюць. Колькі можна сьвяткаваць? Колькі можна весяліцца з нагоды фармальнае зьмены году? Шчоўкнуў тэлевізар пад чароўным рухам маіх пальцаў на шурпатым пульце дыстанцыйнага кіраваньня (сапраўдная чароўная палачка нашых дзён!) Насупіўся. Глядзіць злосна чырвоным вокам… У кватэры ціха-ціха. Хутка поўнач. А мае родныя яшчэ не вярнуліся са сьвятаў. Дзе яны зараз — ва ўтульным пакоі-спакоі? На вуліцы, пад мікрараённай ёлкай? Ці ўжо ідуць па двары, акунаючы ногі ў глыбокія сінія сумёты, як мастак акунае пэндзлі ў паслухмяную фарбу “бэрлінскі лазурак”?..

Я сяджу ля акна, адсунуўшы ўбок белую ўзорыстую фіранку і праз больш тонкую і далікатную “фіранку” другую — на расьпісанай лёгкім марозам шыбе — гляджу на двор, на аддаленыя дамы, на фіялетавы пас вуліцы ўдалечыні, на круглую сьпіну вялізнай рыбы-кіта — дах будынку каралеўскага Камароўскага рынку насупраць…

Містычную цішыню, як белую паперу, разрываюць гучныя агні аматарскага фаервэрку — хаатычна і бессыстэмна!.. Ім усьлед, нібы жабы, недзе далёка квакаюць адзіночныя выбухі пэтардаў. Як гэтыя паўднёвыя жарсьці не гарманізуюць з паўночнай веліччу паўсталае ночы!

На падаконьні стаіць альвас, таксама паўднёвы госьць. Ён прыжыўся ў нашых паўночных кватэрах; можа, таму, што гэтаксама, як і запаветнае наша дрэва — елка, мае ваяўнічыя іголкі і стаічны, нардычны характар.

Поўнач — гэта час цудаў, як вядома зь дзяцінства, з эўрапейскіх чарадзейных казак. Але Поўнач — і прастора цудаў. Па аналёгіі. Я ў гэта веру…

Фанстастычны лес лістоў лекара-альвасу — калючых, пругкіх, крывых — спрыяе зьяўленьню самых фантастычных гіпотэзаў. Старадаўні мітычны кароль Артур мне падаўся сёньня каралём Арктурам. А ў самой народнай назьве кветкі — альвас — мне пачулася Альбарусія (другая, навуковая назва маёй краіны, якую сёньня па-тутэйшаму, па-сямейнаму завем “Беларусь”).

…На іголках альвасу, як ёлачныя ўпрыгажэньні, вісяць крохкія словы гераіні-Зімы з купалавай “Адвечнае песьні”:

Гуляю я з марозамі,

Гуляю я ізь сьцюжамі,

Сьмяюся я над сьлёзамі,

І ўсіх, і ўсё я дужаю.

Людка Сільнова


Каментары

Цяпер чытаюць

У Мінску ўсё ж назвалі прыпынкі ў гонар «паляка-рэваншыста» і «русафоба», супраць якіх марна ваявала Бондарава1

У Мінску ўсё ж назвалі прыпынкі ў гонар «паляка-рэваншыста» і «русафоба», супраць якіх марна ваявала Бондарава

Усе навіны →
Усе навіны

Праз атакі на расійскія НПЗ беларускі бензін вярнуўся на рынак РФ5

У Касцюковічах у каледжы 17‑гадовая дзяўчына збіла аднагодку на вачах у іншых навучэнцаў3

Трамп прыдумаў план міру для Газы. Яго падтрымалі амаль усе5

Малдова паказала, як Пуціну і Лукашэнку можна даваць па зубах і ў гібрыднай вайне25

Андрэй Стрыжак прыдумаў вясёлы, але карысны чэлендж25

Ніколь Кідман і Кіт Урбан разводзяцца пасля 20 гадоў шлюбу2

Жыхары Брэста ўжо паставілі і ўпрыгожылі высокую навагоднюю ёлку4

Трагічная смерць у Мінску: мужчына загінуў ад аскепка люмінесцэнтнай лямпы1

На трасе ў Баранавіцкім раёне загінуў 19‑гадовы хлопец

больш чытаных навін
больш лайканых навін

У Мінску ўсё ж назвалі прыпынкі ў гонар «паляка-рэваншыста» і «русафоба», супраць якіх марна ваявала Бондарава1

У Мінску ўсё ж назвалі прыпынкі ў гонар «паляка-рэваншыста» і «русафоба», супраць якіх марна ваявала Бондарава

Галоўнае
Усе навіны →

Заўвага:

 

 

 

 

Закрыць Паведаміць