Славамір Адамовіч.Ліст першы. Этапы
Важна своечасова зразумець, што адзін этап твайго існаваньня ўжо завяршаецца. Калі ты захочаш затрымацца больш за адведзены тэрмін, пазбавішся радасьці й сэнсу жыцьця.
Паола Каэльё, «Пятая гара»
13 верасьня 2002 г., у пятніцу, на менскім чыгуначным вакзале мяне праводзілі ў дарогу тры жанчыны — Маці й дзьве любкі.
Млеў позны вечар, я быў добра паддаты, жанчыны крыху плакалі, і ў сьвятле нэонавых ліхтароў паблісквала лысінка майго спадарожніка.
Я пакідаў Радзіму. Зрабіўшы на ейных абсягах усё, што можна было зрабіць, маючы на руках толькі голы энтузіязм, ідэі і букет эмоцый; я пакідаў яшчэ не астылыя ад любошчаў лоні маіх палюбоўніц; пярэсты статак бітых і нябітых дэмакратаў з часныковым смуродам апраметнай — шчырых прыхільнікаў і вартых жалю пад’ялдычнікаў; галодных землякоў і сытую набрыдзь; відовішча плебейскага гону бязродных на землях колішняга ВКЛ; пакідаў пустапароднасьць і золата маёй Нацыі...
...16 верасьня мы з таварышам ступілі на зямлю Нарвэгіі. Восеньская сталіца Каралеўства нагадала мне старую Горадню, аднак любавацца архітэктурай і клікаць музу паэзіі не выпадала — трэба было думаць, як найлепш здацца паліцыі. Вырашылі сьпярша сустрэцца зь земляком, які ўжо трэці год «на нелегале».
Былы выпускнік Інстытуту замежных моваў, зь цяжкасьцю варочаючы ў роце валуны беларускай мовы, папрасіў нас гаварыць... шэптам. Пасьля роднага Менску, у якім за гаварэньне па-беларуску можна трапіць у міліцыю, такая просьба была ўдарам пад дых: «Як, і тут шэптам?!»
Поўны варыянт артыкулу глядзіце ў газэце "Нашa Ніва".
Каментары