Уладзімер Арлоў
Вужгарад
Здаецца, Поль Мішэль Фуко заўважыў, што падарожжа старыць стаўленьне да сябе, але малодзіць рэчы.
Ты зусім ня ўпэўнены наконт першага. А рэчы ў гэтай сэнтэнцыі замяніў бы на ўспаміны, якія любая твая вандроўка вызваляе сваімі вятрамі ад попелу забыцьця, каб зацягнуць цябе ў вір, дзе вастрэюць адчуваньні, бліскаюць новыя сюжэты й мроіцца, што паваротка дарогі можа стацца пераменаю самога лёсу...
Не пасьпявае аўтобус спыніцца на першым вужгарадзкім сьвятлафоры, як ты апынаешся ў зацішнай кавярні зь відам на сярэднявечны замак. Яго амаль затуляюць крутыя плечы таксіста, зь якім цябе, маладога беларускага літаратара, знаёмяць з захаваньнем, відаць, усіх правілаў шпіёнскай кансьпірацыі. Бо насамрэч гэта не таксіст, а біскуп забароненай і загнанай у падпольле Ўкраінскай грэка-каталіцкай царквы.
«Таксіст» настолькі таленавіта ўжыўся ў сваю афіцыйную ролю, што табе не адразу ўдаецца настроіцца на ўспрыманьне яго праўдзівае іпастасі. Дапамагае маладое віно, што ўладыка п’е зь ня меншай за цябе асалодай і ў працэсе пачосткі пачынае ўсё больш нагадваць рэдактара тваёй першай, яшчэ нявыдадзенай кніжкі Міхася Стральцова, які ўжо ня п’е нічога мацнейшага за мінэралку, але зь якім гэтаксама цікава маўчаць, адчуваючы ўдзячнасьць за чамусьці давераную мэтрам менавіта табе сваю мужчынскую таямніцу, магчыма, апошнюю ў ягоным жыцьці, дзе лік ідзе ўжо на месяцы...
(Друкуецца ў газэтным варыянце.)
Поўны варыянт артыкулу глядзіце ў газэце "Нашa Ніва".
Каментары