Piša Kastuś Šytal.
Mašyna, spynienaja na vyjeździe z Dokšyc, niasie mianie na poŭnač. Za aknom milhajuć biarozavyja prysady.
Dastaju telefon, nabiraju numar znajomaha nastaŭnika.
— Praz paŭhadziny budu ŭ centry Dziśnienskaha pavieta.
— Aha. Dobra.
— Dzie tady sustreniemsia?
— Na miescy, dzie była aŭsteryja.
Pryjazdžaju na rynak u karmielickaj častcy Hłybokaha. Na miescy aŭsteryi jaho niama. Pieratelefanoŭvaju. «Vychodžu z domu, praź piatnaccać chvilin budu».
Značyć, jość trochi času. Idu da karmielickaha kaścioła. Spyniajusia. Uhladajusia ŭ płastyku i dekor fasada. Idu dalej. Mur klaštara — čyrvonaja cehła i kamiani. Brukavanka z tylnaha boku. Kontrforsy klaštornaj aharodžy. Brandmur miestačkovaha doma. Pomniki baroka i kanstruktyvizmu…
Heta Hłybokaje! Ja nie pierastaju zachaplacca hetym niezvyčajnym horadam.
Spyniajusia na chvilinu kala skulpturaŭ Isusa i Samaranki. Uhladajusia ŭ vyjavy i vyrazu tvaraŭ. Sprabuju ŭzhadać toj uryvak ź Jevanhiella, dzie apisanaja taja sustreča.
Jury, nastaŭnik, vychodzić z maršrutki.
— Kudy idziem?
— Nu, ja b chacieŭ pazdymać staryja budynki… Ad staroj himnazii pačać, tady kala pierajezda i na vulicy Stafana Batoryja.
— Dobra. Možam pajści praz Kopcieŭku.
— Nie. Lepš praz Kapitanichu.
My idziom u vulicy i zavułki, dzie nie stupała naha turysta. Dzie zachavałasia mižvajennaja draŭlanaja zabudova — z charakternymi dachami, krytymi žaleznaj blachaj, mansardavymi voknami. U 1920-ja hady tut žyli bahaciejšyja hłybačanie.
Łaŭlu siabie na dumcy, što ja dahetul nie ŭśviedamlaŭ, nakolki cikavaj i kaštoŭnaj jość takaja zabudova. Heta pomnik svajho času, ciapier tak nie budujuć.
Staju za kalcom. Čakaju, pakul spynicca jakaja mašyna da Dokšyc. Raptam sonca pakazvajecca z-za chmaraŭ. Jano nad samym haryzontam, i ja prahna ŭhladajusia ŭ jaho apošnija promni.
Raptam prychodzić dumka: siońnia apošni viečar, kali mnie dvaccać piać. Zaŭtra ŭžo budzie dvaccać šeść…
Mašyny pralatajuć mima. Ja staju na ŭzbočynie, i nie viedaju, kolki jašče budu stajać. Ja hladžu na sonca. Uśmichajusia. Mnie zaŭtra dvaccać šeść.
Hladžu na sonca. Uśmichajusia. Mnie radasna. Lublu žyćcio.
«Stajać na svaim, kožny nakolki moža!». Vialikaja hutarka z Natallaj Dulinaj pra hopnikaŭ z HUBAZiKa, Kaleśnikavu i što tam u kaho ŭ kałonii5
Kamientary