«Indyjana Džons i Cyfierbłat losu»: 80-hadovy Charysan Ford znoŭ u roli avanturnaha archieołaha
Indyjana Džons užo nie ŭ tym vieku, kab mieć junacki entuzijazm, ale ŭsio adno traplaje ŭ niepradbačanyja pryhody. Jak i ŭ pieršym filmie, źniatym u dalokim 1981-m, u zaklučnaj častcy franšyzy hałoŭny hieroj maje spravu z nacystami. Za 2 hadziny i 22 chviliny hledačy ŭ najlepšych tradycyjach pryhodnickaha filma ŭbačać, jak Indzi i jaho raznamasnaja kampanija buduć kiravać samalotami, ciahnikami i aŭtamabilami na vulicach Ńju-Jorka, Tanžera i malaŭničych miaścin Sicylii, paŭdzielničajuć u pahoni na trochkołavych matacykłach, strymhałoŭ praniasucca na koniach pa tunelach mietro i na staradaŭnim samalocie pralaciać skroź «razłom času».
Na ekrany vyjšła piataja i, kali ŭziać pad uvahu ŭzrost Indzi i Charysana Forda, — apošniaja častka kinaapoviedu pra Indyjana Džonsa — archieołaha, jaki štoraz uviazvajecca ŭ varjackija pryhody, u pracesie jakich vyratoŭvaje śviet. Samaja pieršaja karcina vyjšła na ekrany jašče ŭ 1981 hodzie, pieradapošniaja — u 2008-m.
Fanatam «Indyjany» viersija 2008-ha spadabałasia, a voś krytyki ŭručyli joj «Załatuju malinu» — moža być, heta stała adnoj z pryčyn, čamu ŭ apošniaj častcy režysior Styvien Śpiłbierh vyrašyŭ sastupić miesca inšamu režysioru — i hetym inšym režysioram staŭ Džejms Menhałd.
Hałoŭny siužet taki ž, jak i ŭ papiarednich častkach, dzie šukali to śviaty Hraal, to stračany kaŭčeh, to chrustalny čerap. U centry — pošuk kaštoŭnaj staražytnaj relikvii, jakaja, jak miarkujecca, vałodaje mahičnaj siłaj, što moža stać niebiaśpiečnaj u čužych rukach.
Abjekt uvahi hierojaŭ — Antykiterski miechanizm — miechanizm-cyfierbłat, jaki vynajšaŭ i zrabiŭ hienijalny hrecki matematyk Archimied. Jość zdahadka, što Antykiterski miechanizm moh dazvalać jaho ŭładalniku padarožničać u časie.
Asnoŭnaje dziejańnie razhortvajecca ŭ 1969 hodzie, kali idzie kaśmičnaja honka pamiž ZŠA i SSSR. Pažyły Indyjana Džons źbirajecca na piensiju, ale jamu nie daje spakoju dumka, što amierykanski ŭrad dziela pieršynstva viarbuje byłych nacystaŭ. Pry hetym adzin ź ich — Jurhien Voler (jaho syhraŭ «zasłužany ekranny złydzień» Mads Mikielsen), ciapier člen NASA i ŭdzielnik prahramy vysadki na Miesiac, — choča zajmieć Antykiterski miechanizm, jaki moža źmianić chod času.
U Indyjana Džonsa i Volera, vielmi roznych na pieršy pohlad, jość štości ahulnaje — jany abodva zachraśli ŭ minułym, i heta nie mietafara, bo ich zmahańnie za Antykiterski miechanizm razhortvajecca nie tolki ŭ 1969-m, ale i ŭ 1939-m hodzie.
Sa staražytnaści Antykiterski miechanizm padzieleny na dźvie častki. Adna pałova stanovicca abjektam sprečki pamiž Voleram i Indzi ŭ 1939-m, kali fiurar choča zavałodać miechanizmam, kab vykarystać jaho patencyjał dla svaich met. Druhaja pałova cyfierbłata, mahčyma, pachavanaja niedzie razam z Archimiedam. U 1969-m Voler choča znajści abiedźvie častki, viarnucca ŭ čas vajny i vypravić usio takim čynam, kab nacysty pieramahli.
Indyjana Džons, viadoma, choča pabačyć artefakt u muziei i vyrašaje vyratavać śviet ad mahčymaj pahrozy. U novaj pryhodzie archieołaha supravadžaje jaho chrosnaja dačka Chielena (jaje hraje Fibi Uoler-Brydž, viadomaja pa sieryjale «Dreń»).
Chielena zajmajecca prodažam relikvij, i jana nie vielmi miłaja, ale daścipnaja. Taksama jana moža nanieści ćviordy ŭdar, manijakalna kiravać aŭtamabilem i sieści ŭ samalot, jaki ŭžo ruchajecca. Jana «pryjemna kiepskaja»; i historyju ŭžo niemaładoha Džonsa prysutnaść Chieleny istotna aśviažaje.
Film admietny i tym, što ŭ im Charysan Ford znoŭ paŭstaje maładym. Aŭtary filma z dapamohaj technałohii de-aging «sahnali» niekalki dziasiatkaŭ hadoŭ z tvaru akciora: na im adznačyli mnostva punktaŭ dla adsočvańnia mimiki, a zatym sučasnyja kadry kambinavali z archiŭnymi. U astatnim aŭtary karciny imknulisia minimizavać vykarystańnie kampjutarnaj hrafiki, kab zachavać aryhinalny duch filma.
Režysior Džejms Menhałd adznačyŭ, što jon sprabavaŭ stvaryć toje, što zvyčajna maluje ŭjaŭleńnie, kali havorać ab filmach pra Indyjana Džonsa, a mienavita — chulihanstva, cudoŭnyja pryhody z ekšnam i rycarstvam, vyślizhvańnie z-pad nosa i hienijalnaje rašeńnie djabalskich prablem.
Ale serca takich filmaŭ — heta zusim nie ekšn, a abnadziejlivaja nastalhija, jak miarkuje kinaahladalnica Stefani Banbiery. «Prosta pačuŭšy partyturu Džona Uiljamsa, kožny čałaviek peŭnaha vieku adčuvaje, što na niejkaje imhnieńnie ŭsio ŭ śviecie ŭ paradku», — piša jana ŭ svaim ahladzie dla Deadline.
Vy možacie nie viedać, što takoje aleksandryjskija matematyčnyja kody, i nie razumieć, ci jość raskolina ŭ časie źjavaj, choć kolki nabližanaj da realnaści. Heta nie maje značeńnia. Usio, što maje značeńnie, — viasiołaje, zabaŭlalnaje, natchnialnaje i dušeŭnaje padarožža pa zavułkach pamiaci, napoŭnienaje dziejańniami i siurpryzami, padčas jakoha možna znoŭ adčuć siabie dzieviacihadovymi.
Bolš pra kino:
Piedra Paskal vypadkova praspojleryŭ taksistu siužet «Cuda-žančyny: 1984»
Praź dzieviać miesiacaŭ paśla vyzvaleńnia pamior palitviazień Valeryj Bohdan7
Kamientary