Залатая Горка
Залатая Горка
Трамвай ружовы, як трускалкі
(Што са сьцябліны — і да каўкі
Днём дачным, вольным, залатым!),
Імчыць: «Ты-тым, ты-тым, ты-тым».
І немінуча
Усё гэта:
Свабода, будучыня,
Лета.
Яно, гарачае, ляціць.
Зьвініць! Грукоча! Стракаціць!
І забірае з паплавоў
Чаканьня тых, хто быў гатоў…
На горку цягнецца
Трамвай.
Бывай, маркотны дзень,
Бывай!
Мы — тут,
Якая адгаворка:
Паўлета,
Залатая Горка…
∎
Дождж у Менску
Гэты дождж, гэты кволы шоргат
Па цёпламу шклу, па блясе
Халодна-блакітнай. Горад
Аціхлы, прыбраны, ясны…
Я так люблю яго, неба!
Вуліцаў роўных аснову.
Як дарагое зрэб’е,
Што не заменіш новым.
∎
Марожанае ля ГУМу
Будзённы ранак.
Роўна дзевяць.
Дзесь пераходы
Чорна зеўраць…
Мяне ля ГУМу
Асьцярожна
«Ражок» прымае
Для марожанага —
Празрысты брыль,
Нібыта з вафлі,
Каб пад зямлю
Ямчэй мы трапілі…
Я азірнуся
Засяроджана:
Натоўп у белым,
Як марожанае.
Цячэ для ранішняй
Малітвы
Уніз, у храм
Сьвятога Мітры.
Імкне свабоднай
Ручаінай —
Каб адрадзіцца,
А ня згінуць!..
Няма нам лепшага
Ў сусьвеце,
Як выйсьці зь цемры
Ў дзень і вецер!
І мне ляціць
З духмянай ліпы
Ў далонь
Букецік невялікі!
Інспэктар быў
Непатрывожаны
З даўжэзнай…
Палачкай марожанага.
∎
Сябру
Спляці
З маім
Сваё слова —
І ўбачыш
Бітвы сьцягі!
Скажу сабе:
«Адмыслова!»
Шапну табе:
«Дарагі!»
Спляці
З маім
Сваё слова —
І ўбачыш
Неба з ільну…
Радзіма
Ня можа быць
«Новай».
Мы любім —
Абое! —
Адну.
∎
«Тутэйшы»: вечнае
І зьліўся Блакітны зь сінім
Так лёгка, як не было
Ні шматабяцальнай сілы,
Ні тога, што зваў «сіло».
Я — знаю: яго згубіла
(Здагадка прыйшла наўпрост:
Я, пэўна, яго любіла)
Кашуля, што навырост...
Ён вырваўся — страшны, кволы,
Разьдзёрты надвое, голы.
Ужо скіраваны ўніз,
Крывёю прахаркаў: «Сыс!..»
∎
Добрая раніца
Усё праходзіць
адчуваньне
няспраўджанасьці
і праз тое
памылак
у жыцьцёвым пляне, —
калі ўзыходзіць
залатое,
як першаіснасьць,
сонца ўраньні
над горадам
і над ракою…
2004—2005
Каментары