Дзіравае сэрца краіны
Павольна гіне.
З яго выразаюць выцінанкі,
У ім фатаграфуюцца,
Бы яно — рамка.
І ўвагі ніхто не звяртае,
Што яно памірае.
Сэрца мае артэрыі,
Што між сабою не злучаны.
Артэрыі — людзі,
Іх нішто не яднае.
Дык чаму ж іх хвалюе,
Што сэрца памірае?
Людзі ходзяць на працу,
Яны не ўмеюць усміхацца
І не ўмеюць яднацца,
Таму сэрца пачало разбурацца.
І ўжо колькі год няспынна,
Дзірка ў сэрцы павольна расце,
Шмат хто лічыць, што так і патрэбна
І стварае выгоды сабе.
Але сэрца складаецца з сэрцаў
Грамадзянаў краіны сваёй,
І, магчыма, дзіравае сэрца
Аднавіць зможам мы грамадой.
Цяпер чытаюць
Павел Вінаградаў упершыню расказвае, як яго закінулі на самае дно беларускай турмы. Як гэта — калі суседзі за цыгарэту ядуць чужое гаўно9
Каментары