Грузавік з вышкай заехаў проста ў памяшканне, паабдзіраўшы да цэглы тынкоўку на ўваходзе. Між іншым, гэта першы сур’ёзны рамонт за дваццаць гадоў ад моманту вяртання храму вернікам. Фотарэпартаж.
Грузавік з вышкай заехаў проста ў памяшканне, паабдзіраўшы да цэглы тынкоўку на ўваходзе. Між іншым, гэта першы сур’ёзны рамонт за дваццаць гадоў ад моманту вяртання храму вернікам.
Трапіўшы апошнімі днямі ў Шчорсы, што на Наваградчыне, у мясцовай царкве, збудаванай у 1770-1776 гадах на сродкі графа Яўхіма Храптовіча, можна было пабачыць наступную карціну: на прыступках ляжаць дошкі, у праходах тынкоўка паабдзіраная да цэглы, дасталося і самой цэгле. А ў сярэдзіне, зусім блізенька ад алтара, стаіць грузавік з вышкай пад самай столлю. У люльцы чалавек — чысціць столь. Царкоўнае ўбранне прыкрытае цэлафанам. Адшукаць мясцовага бацюшку, айца Міхаіла Кушнерчука, аказалася няпроста, таму па тлумачэнні давялося звяртацца да матушкі. Тая распавяла, што па-іншаму пачысціць ды пабяліць столю проста не атрымлівалася.
Міністэрства культуры ўжо зрабіла заўвагу за пашкоджаны праход. Між іншым, гэта першы сур’ёзны рамонт за дваццаць гадоў ад моманту вяртання храму вернікам у 1988 годзе. З таго часу ў царкве праводзіліся лакальныя рамонтныя працы – фарбавалася падлога, бяліліся сцены, праводзілася ацяпленне.
Дзмітраўская царква ў Шчорсах была пабудаваная на месцы старой драўлянай царквы. Праект падрыхтавалі знакамітыя італьянскія архітэктары Джузэпэ Сака і Карла Спампані. Ад пачатку храм быў уніяцкім, пасля далучэння Беларусі да Расійскай імперыі стаў праваслаўным. У 50-я гады мінулага стагоддзя царкву ператварылі ў спортзалу, пасля там захоўвалася зерне, якое ў будынак, дарэчы, таксама завозілі на грузавіках.
У 2004 годзе Дзмітраўская царква трапіла ў поле ўвагі СМІ пасля таго, як у яе патрапіла шаравая маланка. Па словах відавочцаў, ад царквы агнявы шар адскочыў у бок сельсавету і той загарэўся. У Шчорсах тады шмат у каго згарэлі тэлевізары, лядоўні і адзіны на той момант у мястэчку кампутар.
Цяпер чытаюць
«Дзве Беларусі. Абедзве едуць на аўтобусах МАЗ. Адзін народ — такі розны лёс»3
Каментары