Каверын: Я думаю, Ціханоўскі заплакаў таму, што цудоўна разумее: пяць гадоў пекла былі дарэмныя
«У тым ліку і па такіх, як я, плакаў Сяргей Ціханоўскі. Ён аплакваў — мяне». Вядучы «Обычного утра» Канстанцін Каверын адрэагаваў на слёзы Сяргея Ціханоўскага. Прыводзім яго пост цалкам.
Чаму плакаў Ціханоўскі?
Давайце паспрабуем згадаць нашы апошнія пяць гадоў. Як мы хадзілі на пратэсты, як пасля баяліся так, што гатовыя былі сікаць пад сябе, калі думалі, што вось-вось за намі прыйдуць. Як гублялі працу, як уцякалі, дрыжачы на мяжы. Як спрабавалі намацаць глебу пад нагамі ў эміграцыі, як ноччу плакалі ў падушку… Але гэта ўжо зусім, я разумею. А калі засталіся, пачалі жыць, змірыліся, перагледзелі погляды, сталі на бок вырадкаў? А калі засталіся і не сталі на іх бок? Як страшна кожны дзень — што забяруць, праўда? Божа мой, мільён падзей! Мільён!
А як радаваліся, калі атрымлівалася, напрыклад — на морачка. Альбо купіць нешта, нейкую машыну. А ў кагосьці — і кватэру атрымалася. Ну, мала што там, за акном, — не вечна ж у смутку! Жыць жа трэба як-небудзь!
Ох, колькі ўсяго! І радаснага, і не вельмі. Але ўсё ж такі больш — радаснага. Так, эміграцыя, але — жыццё. Нешта новае. Цікавае. Так, засталіся, але — жыццё. І — далей, далей, далей: планы, мэты, дні народзінаў, карпаратывы, пятніцы з суботамі, урэшце.
Увесь гэты час, дзе б мы ні былі, як бы сябе ні адчувалі, чым бы ні займаліся — кожны наш дзень, зімовы і летні, кожную нашу гадзіну і кожную секунду — увесь гэты час ён сядзеў у адзіночнай камеры без магчымасці пачуць ці абняць сваіх дзяцей і свайго каханага чалавека. У адзіночцы. Адзін. Пяць гадоў.
«Вам было лягчэй», — кажа ён. І ён мае рацыю. Нам было лягчэй.
Дык вось, я думаю, ён заплакаў не толькі таму, што згадаў, як цяжка яму было там, але і таму яшчэ, што праз пяць гадоў ён выйшаў з камеры — не дадому. Гэта страшна пісаць, але, раз ужо мы дамовіліся, каб усё было па-сапраўднаму… Я думаю, Сяргей Ціханоўскі заплакаў таму, што ён цудоўна разумее: пяць гадоў пекла былі дарэмныя.
Я не шукаў свабоды. Я шукаў, дзе мне будзе лягчэй. Каб толькі не паміраць! Каб толькі не ў турму! Вось, у тым ліку і па такіх, як я, плакаў Сяргей Ціханоўскі.
Ён аплакваў — мяне.
«Мы не ведалі Сяргея Ціханоўскага да сённяшняй прэс-канферэнцыі»
Былы палітвязень Коршун асудзіў Ціханоўскага: Вазьмі сябе ў рукі. Маіх слёз ніхто не бачыць, бо я моцны
«Я знаходзіўся на рэжыме, які называецца «жэстачайшым». Ціханоўскі праз слёзы расказаў пра ўмовы ўтрымання палітвязняў
«Ці можна Ціханоўскага пад сафіты і пытаць пра планы, а потым паказваць, як ён рыдае?»
Ціханоўскі — беларусам: «Калі вы чакалі знак, то вось ён». Прайшла прэс-канферэнцыя з вызваленымі палітвязнямі
Каментары
Каб зразумець, што вярнуўся не туды, адкуль забралі, патрэбен час.
Усё будзе і наыат хутчэй чым мы думаем ;)