Аршанскага прыхільніка Зянона Пазняка і дэмакратычных перамен у родным горадзе не стала 21 ліпеня, але пра гэтую сумную навіну стала вядома толькі цяпер, піша «Віцебская вясна». Юрый Конышка пайшоў у лепшы свет на 80-м годзе жыцця, пакінуўшы па сабе добрую памяць ва ўсіх сяброў і блізкіх.
У Оршы ён быў прыкметнай асобай. Інвалід з дзяцінства, ен заўважна кульгаў і перасоўваўся пераважна на ровары. Шмат гадоў працаваў кухарам, і да апошніх год любіў гэты занятак. Пад сваімі вокнамі у звычайным пяціпавярховіку на ўскраіне горада ён разбіў маленькі гародчык — бо на пенсію надта добра не пражывеш. Але як бы цяжка ні было, Юрый Конышка заўсёды ставіўся з аптымізмам да любых выпрабаванняў.
У 2017 годзе, ужо 73-гадовым пенсіянерам, ён стаў адным з удзельнікаў аршанскага Маршу недармаедаў. За гэта суд аштрафаваў Юрыя Конышку на 115 рублёў — на той час 5 базавых велічынь. Яшчэ раней яго судзілі за ўдзел у пікеце з плакатам «Лукашызм знішчае Беларусь».
Юрый Конышка быў адным з самых першых удзельнікаў акцый памяці па ўшанаванні ахвяраў сталінскіх рэпрэсій на Кабыляцкай гары, якія праводзіліся ў Оршы яшчэ з канца 1980-х.
У 2002 годзе ён па ўласнай ініцыятыве вырашыў запрасіць на Дзяды аршанцаў праз мясцовы тэлеканал «Скіф». Ен заказаў платную абвестку і заплаціў за гэта свае ўласныя грошы. Але абвестку да эфіру не дапусцілі: нягледзячы на тое, што тэлекампанія мела недзяржаўны статус, супрацоўнікі патэлефанавалі ў выканкам і «параіліся» з уладамі. У выканкаме, канешне, забаранілі даваць такую абвестку. Страчаныя грошы Конышку давялося «выбіваць» праз суд, і ён перамог. Гэтая гісторыя разляцелася вельмі хутка, і пра месца забойстваў бязвінных ахвяраў даведалася ў шмат разоў болей землякоў, чым магло ўбачыць па тэлевізары…
Пра Юрыя Конышку можна расказваць доўга — як ён на сваім ровары распаўсюджваў незалежныя выданні, як прыязжаў на ім на ўрачыстасці з нагоды Аршанскай бітвы, як удзельнічаў практычна ва ўсіх мерапрыемствах, якія ладзіла аршанская дэмакратычная супольнасць. Няхай добрыя справы гэтага прынцыповага і адважнага чалавека застануцца ў нашай памяці.
Пра Мелказёрава ў яго апошні дзень: «Было адчуванне, што ён стомлены, бракуе энергіі, рысы твару былі запалыя»5
Каментары