Сакрэтныя паперы трапілі ў сьмеццевы бак праз элемэнтарную нядбайнасьць пэрсаналу МЗС. Піша Аляксандар Класкоўскі.
Гішпанскія журналісты выкапалі сакрэтную стратэгію Эўразьвязу літаральна са сьмецьця. Пра гэта піша "КоммерсантЪ". Няўжо спраўдзіліся словы асобных нашых радыкальных крытыкаў, якія даўно даводзілі, што брусэльскія канцэпцыі варта выкінуць на памыйку? :))
Насамрэч сакрэтныя паперы трапілі ў сьмеццевы бак праз элемэнтарную нядбайнасьць пэрсаналу гішпанскага МЗС. Няма на іх дырэктывы №1!
Такім чынам, шырокай грамадзскасьці стала вядома, як эўрапейскія лідэры дамаўляліся перад самітам у Лахці ўзяць за гарляк Пуціна, закінуўшы яму энэргетычны дыктат, парушэньні правоў чалавека і г.д. У выніку ж — натрапіла каса на камень.
Прыблізна тое самае назіраецца і ў беларускім пытаньні. Пэрыядычна Эўропа апэлюе да Крамля з заклікамі паўплываць на беларускага хаўрусьніка, але… Пра эфэкт вы самі дабра ведаеце.
Выпадкова раскрытыя таямніцы паказваюць, звыш усяго, што "адзіная Эўропа" насамрэч не такая ўжо адзіная. Гэта пярэсты канглямэрат, у якім існуюць вялікія супярэчнасьці. У прыватнасьці, між старымі і новымі сябрамі.
Заўважце: як вынікае з сакрэтнага пратаколу, абараніць Грузію ад Масквы найболей горача заклікалі прэзыдэнт Польшчы Лех Качыньскі ды Андрус Ансіп з Эстоніі. Прэзыдэнт Літвы Адамкус таксама быў у ліку прыхільнікаў болей жорсткай лініі ў дачыненьні да Крамля.
Гэта і ня дзіўна, бо ва ўсіх згаданых краінах яшчэ не забыліся пра абдымкі расейскага мядзьведзя.
А вось прадстаўнікі старой Эўропы ўсяляк ахаладжалі імпэт "гарачага эстонскага хлопца" ды іншых усходнеэўрапейцаў. Маўляў, трэба болей лагоднасьці, кампраміснасьці…
Ці варта дзівіцца, што ў Брусэля фактычна няма выразнай адзінай стратэгіі і ў беларускім пытаньні? А тое, што спрабуюць выдаць за канцэптуальны падыход, элемэнтарна не спрацоўвае.
Дый ўвогуле — ім там стае тлуму і бяз нас. Так што апазыцыйныя мэдыі, якія малююць сытуацыю так, нібыта ў Эўропы толькі і баліць галава пра лёс дэмакратыі ў нашай краіне, — трошкі гіпэрбалізуюць. Многім заходнім прагматыкам зусім ня муляе статус-кво, калі "дзяржава Лукашэнкі" збольшага забясьпечвае патрэбы транзыту ды тармозіць нелегалаў.
Але годзе кідаць камяні ў сытых бюргэраў! Ці карэктна казаць, што яны замала шчыруюць дзеля дэмакратычных ідэалаў? Ці ёсьць маральнае права патрабаваць, каб Эўропа змагалася за іх болей рашуча ды самаахвярна, чым само беларускае грамадзтва?
Каментары