Як мы земляка праз акіян з мужчынскім сьвятам павіншавалі :)
Беларускія апазыцыянэры сёньня зробяць падарожжа ня толькі ў прасторы, але і ў часе. Напачатку 90-х гэтыя гэаграфічныя акалічнасьці яшчэ ня надта ў галаве былі...
Учора я распавядаў, што адным з маіх гідаў па Нью-Ёрку быў эмігрант Уладзімер Левін, былы менскі журналіст. Нейкі час пасьля пераезду ў ЗША, напачатку 90-х, ён дасылаў артыкулы ў "Народную газету" (тую яшчэ, эпохі Сярэдзіча).
Аднойчы мы селі ў галёш, вырашыўшы павіншаваць заакіянскага калегу з мужчынскім сьвятам.
У Менску яго памяталі як вялікага жартаўніка. Напрыклад, працягваючы руку падчас знаёмства, прэзэнтаваў сябе так:
— Ульянаў-Левін!
Звычайна візаві бянтэжыўся. Былі ж савецкія часы, правадыр сусьветнага пралетарыяту лічыўся сьвятым, а тут — такі кашчунны калямбур!
Левін сьмяяўся, задаволены эфэктам.
І толькі аднойчы атрымаў адэкватны адказ.
Віцебскі журналіст Сяргей Буткевіч маланкава парыраваў:
— А я — Бонч-Буткевіч!
(Даведка для маладзейшых: быў такі паплечнік у Ільіча — Бонч-Бруевіч.)
Карацей, атрымалася 1:1.
Дык вось, неяк на пачатку 90-х мы ўжо з раніцы трохі адзначылі ў рэдакцыі "Народнай" 23 лютага.
Карацей, усе вясёлыя. Адзін з калегаў, наразаючы на газэціне селядзец, натыкаецца вокам на допіс Левіна.
Мільгае сьветлая ідэя. А давайце, кажа, павіншуем калегу з мужчынскім сьвятам! Сагрэем душу вэтэрану пяра. Бо амэрыканцы ж не здагадаюцца...
Нейкі эрудыт уставіў тры грашы: маўляў, розьніца ў часе, здаецца, сем гадзінаў.
Правільна, кажа ініцыятар. Разважым лягічна (гэты эпізод нагадваў сцэну ў аэрапорце зь "Іроніі лёсу". Памятаеце, там Буркоў бліскуча грае?). Такім чынам, у нас дзесятая раніцы. Плюс сем. Атрымліваецца 17-я. Акурат ужо недзе і ён там чарачку ў абед узяў. У гуморы будзе.
Набіраем нумар, уключылі гучную сувязь, каб усім чутно было.
Пасьля добрага дзесятку гудкоў — сіпаваты голас: "Алё...".
Ініцыятар пачаў галёкаць: так і так, віншуем ад імя калектыву і усё такое!
Паўза.
Потым:
— Канешне, дзякуй вялікі! Але, калі шчыра, дык пайшлі б вы з такімі жартачкамі...
У адказ на віншаваньне з мужчынскім сьвятам мы пачулі ўзор суровай мужчынскай лексыкі.
Потым ужо спакайней заакіянскі суразмоўца патлумачыў:
— У нас жа тут трэцяя ночы. Я падумаў, у сваякоў у Менску нейкае няшчасьце...
З таго дня ў рэдакцыі цьвёрда засвоілі: пры сэансах сувязі са Штатамі сем гадзінаў трэба адымаць.
Вось сьмеяцеся, што мы заблыталіся ў трох соснах. Але ж за часамі жалезнае заслоны Амэрыка была як Марс. Тады і замежныя мовы бальшыні здаваліся непатрэбшчынай. Плюс, не забывайце, усе дзюбнулі.
Неўзабаве ж я і сам пераканаўся : як ляціш са Старога Сьвету ў Штаты, час нібыта замаруджвае хаду. Ляйнэр рухаецца за сонцам, і ты даганяеш дзень, што сыходзіць.
Так што і беларускія апазыцыянэры сёньня зробяць падарожжа ня толькі ў прасторы, але і ў часе.
На здымку: ля помніка пакутнікам-імігрантам у Нью-Ёрку.
Фота з архіву аўтара.
Каментары