Выйшла новая кніга славутага калумбійца «Жыць, каб расказваць пра жыццё».
Назваць гэтую кнігу мемуарамі наўрад ці магчыма: аўтар, смеючыся, калісьці анансаваў апісаныя ў ёй падзеі як «чыстую праўду, праўду ад Маркеса», і гэтым усё сказана.
Так, перад намі чарговы раман у стылі магічнага рэалізму, ці то рэмейк, ці то сіквел «Ста гадоў адзіноты», напісаны гэтым разам ад першай асобы.Кінематаграфічныя параўнанні тут больш чым дарэчныя: сам пісьменнік, па яго прызнанні, шмат дзесяцігоддзяў захоплены кіно і нават быў адным з першых калумбійскіх кінакрытыкаў, а «Жыць, каб расказваць пра жыццё» спачатку прыносіць чытачу тыя ж змяшаныя пачуцці, якія прыносіць прагляд дакументальнага фільма, знятага пра здымкі фільма мастацкага. З аднаго боку, пра пісьменніцкую «кухню» Маркеса шалёна цікава чытаць, з другога — здаецца, быццам кожная старонка прыносіць табе чарговае расчараванне. Напрыклад, калі верыць Маркесу, яго дзед Нікалас быў палкоўнікам арміі лібералаў падчас тысячагадовай вайны, і менавіта яму давялося разам з жонкай бегчы з роднага горада Баранкілья ў пыльны і гарачы пасёлак Аракатака, пасля таго як палкоўнік забіў свайго земляка на дуэлі.
Менавіта ён узяў калісьці маленькага Габіта з сабой па пакупкі ў камісарыят бананавай кампаніі «Юнайтэд Фрутом», дзе будучы аўтар «Ста гадоў адзіноты» ўпершыню ўбачыў лёд.
Менавіта яго пазашлюбныя дзеці, з накрэсленымі на ілбах крыжамі, якія засталіся ад каталіцкай Попельнай серады, заявіліся ў сямейны дом у Аракатацы і былі цёпла прынятыя бабуляй пісьменніка. Нарэшце, менавіта палкоўнік Гарсія, на старасці гадоў расчараваўшыся ў палітыцы, заняўся, па сямейнай традыцыі, ювелірнай справай, час ад часу майструючы сваіх знакамітых залатых рыбак. Гэтак жа гісторыі незлічоных начных гаршчкоў у каморы, трох тысяч мёртвых рабочых, скінутых у мора, каштана ў двары, лятаючага святара і дзяўчынкі, якая есць зямлю, паводле Маркеса, зусім не былі прыдуманыя аўтарам гісторыі роду Буэндзія, а толькі скампіляваныя і перапрацаваныя ў раман, які Маркес задумаў напісаць яшчэ ў юнацтве.
На шчасце, расчараванне ад таго, што мноства неверагодных падрабязнасцяў «Ста гадоў адзіноты» (да выдання якога падзеі мемуараў так і не дабіраюцца, абрываючыся на ўцёках Маркеса з Вялікабрытаніі ў Еўропу), праходзіць хутка.Яго змяняе юначае захапленне ад новай сустрэчы з непараўнальным стылем аднаго з найвялікшых апавядальнікаў сучаснай літаратуры, цалкам абгрунтаваныя сумневы ў сапраўднасці апісаных падзей і захапленне, якое выклікаюць іншыя, дагэтуль нам не вядомыя і нібыта сапраўдныя падзеі біяграфіі.
Празорлівы папугай, які прадказаў уварванне дзікага быка ў дом сям’і Маркесаў і ледзь не скончыў свае дні ў кацялку; танцы цвыркуна, з’едзенага прыяцелем Маркеса на вячэру; твар памерлага сенатара, які з’явіўся аўтару ў люстэрку замест уласнага; адукацыя пры дапамозе сэксу; каханне на ўсё жыццё; палітычныя крызісы і кровапралітныя войны, журналістыка і літаратура; сэкс і п’янкі, галеча і першая слава; Аракатака, Баранкілья, Багата, Картахена і Жэнева…
На простае пералічэнне ўсіх фантастычных падзей і падрабязнасцяў, якія ці то мелі, ці то не мелі месца ў жыцці пісьменніка, не хапіла б і ста часопісных рэцэнзій. На шчасце, у гэтым няма ніякай неабходнасці: цяпер, праз 10 гадоў пасля таго, як Габрыэль Гарсія Маркес выдаў першы том сваіх выдуманых мемуараў, і рускамоўныя чытачы могуць даведацца гісторыю жыцця, якое ён пражыў, каб расказаць пра яго.
Каментары