Раман Гастона Леру пра фантома, які хаваецца ў сутарэньнях парыскае опэры й дапамагае пекнай сьпявачцы Крысьціне, пераносіўся на экран некалькі разоў. Першая пастаноўка 1925 году была нямой — і пачвару іграў майстар мэтамарфоз Лон Чэйні; апошнюю карціну 1999 году зрэжысаваў Дарыё Арджэнта — італьянскі клясык крывавых кашмараў.
Але Эндру Лойд Уэбэр у 1986 годзе прапанаваў мюзыкл, дзе монстар ператвараўся ва ўзьнёслага рамантычнага героя са зьнявечаным тварам і змрочнай, але закаханай душою. Фільм Джаэля Шумахера — старанная экранізацыя гэтага мюзыклу.
На фільм варта схадзіць дзеля ўрачыста-пяшчотнай музыкі кампазытара. Ёй у карціне анічога не замінае. Падчас сьпеваў замест закадравага перакладу — субцітры, так што гледачы чуюць арыгінальныя галасы — мяккія, чульлівыя і злосна-жарсьлівыя. Галасы шэпчуць да датклівае саладжавасьці і пагражаюць помстай.
Калі актор ці актрыса пачынаюць сьпяваць, то астатнія людзі ў кадры па магчымасьці нерухомеюць, каб не засланяць сабой музыку. Так што скульптура натуральна пачуваецца на экране, а найлепшыя моманты — калі людзі наўмысна іграюць статуі. І хаця падобнае было ў кінаманьерыста Жана Както (у казцы пра пачвару й прыгажуню), пастаноўка Шумахера — гэта багатая мэйнстрымная опэра з прыхаванымі мыльнымі элемэнтамі.
Поўны варыянт чытайце ў папяровай і pdf-вэрсіі газэты "Наша Ніва"
Андрэй Расінскі
«Прывід Опэры» («The Phantom of the Opera»)
ЗША—Вялікабрытанія, 2004, каляровы, 143 хв.
Жанр: містычны мюзыкл (опэра)
Адзнака: 5 (з 10)
Каментары